1960’lı yıllarda Almanya’ya bir işçi göçü başladı. Almanya istedi, Türkiye gönderdi… Bir süre sonra Almanların şöyle söylediği aktarılır: “Biz işçi bekliyorduk, insanlar geldi!”

Hayır biz Hürriyet’ten gazeteci, yazar filan beklemiyorduk zaten. Gelen de Yılmaz Özdil! Onun ne olduğuna siz karar verin…

Hani o maden işçisi var ya, çizmesinin sedyeyi kirletmesinden sakınan Murat, işte Almanya’ya da aynen öyle insanlar gitti.

Ya Almanya’ya Yılmazgiller gitse idi?

Önce maden kazasından başlayalım: Eğer Yılmaz Özdil, Soma’da maden işçisi olsa idi ve kurtarılsa idi, sedyeye ne yapardı?

Ben söylemeyeyim, ne yapacağı söylediklerinden çıkarılabilir!

Onu anlamaya çalışıyorum. O ve onun gibiler, büyük bir travma yaşıyorlar. O zihniyete gerçek anlamda ihanet eden İsmet İnönü. Türkiye’de serbest seçime geçilmesine izin vermeyecekti. Tek parti idaresi gül gibi devam edecekti. Ama mecbur kaldı. Amerika ve Avrupa bastırıyor. Çarnaçar çok partili rejime geçti. İlk seçimde de CHP’nin işi bitti. Bir daha da tek başına iktidar için halktan rey alamadı. Özdilgillerin sabah-akşam İnönü’ye hakaret seansları düzenlemesi lâzım! Onların seçimle sonuca ulaşması imkânsız!

14 Mayıs 1950, yani tam 64 yıl önce… CHP halk tarafından iktidardan uzaklaştırıldı. Ortalama bir insan ömrü. İki nesil gitti, üçüncü nesil için de ümit görünmüyor. CHP iktidardan öylesine uzak.

Kaybeden sıradan bir parti değil, Türkiye’yi kurtarmak iddiasında olan bir teşkilat. O teşkilatın arkaplanında İttihatçılık var. Ya kazanacak, ya kazanacak! Ne yaptı İttihatçılar? İktidardan uzak kaldıklarında Bâbıâli’yi bastılar. Nazırı öldürdüler… Yeniden iktidar oldular. Bahane Balkan hezimet idi. O hezimetin sebebi peki?

Orduya siyaset sokulması… Kim soktu orduya siyaseti yahu?

Ordular hezimete uğramış, Edirne direniyor. Denilir ki İttihatçıların önde gidenlerinden Talat Bey (sonradan paşa ve sadrazam olmuştur) Edirne’deki Anadolulu asker arasında propagandaya başlıyor: “Sizin burada ne işiniz var. Burası memleketiniz değil, boşuna savaşmayın!” Maksadı mağlubiyeti derinleştirerek rant devşirmek, iktidar dizginlerini ele geçirmek.

Edirne müdafii Şükrü Paşa, Talat’ı tirene bindirip İstanbul’a gönderiyor.

İşte CHP zihniyetinin kökü. Bu tavır sık sık depreşir. “Bu vatan benim değilse, kimsenin olmamalı. Ben iktidarda değilsem, felaketler peş peşe gelmeli. Beni seçmeyen, her türlü kötülüğe, ölüme müstahaktır.”

Behey sebükmağz, behey cehl-i mürekkep, behey nâdan, behey iz’ansız, behey insanlıktan yoksun…

Senin zihniyetin iktidarda olsa idi, kaza olmayacak mıydı? Depremlerden, su baskınlarından beri mi olacaktık? Trafik kazaları sıfırlanacak, hiç uçak düşmeyecek, hiç bir gemi batmayacak, hiç bir madende grizu patlamayacak mıydı?…

Bu kadar mı senin kuş beynin. Zannetme ki, akbaba, kartal, albatros gibi büyük kuş beyni. Serçe bile sana çok!

Hürriyet seninle lâyığını buldu. Sen ona yakışırsın.

Soma işçileri, Manisa işçileri AK Parti’nin İzmir mitinglerine para karşılığı katılmış, Başbakan’ı para için alkışlamış. Öyleyse, para karşılığı yine oylarını AK Parti’ye vermiştir!

Kişiyi nasıl bilirsin? Kendin gibi! Sen ve senin gibiler paradan başka bir şey bilmezler. Mabudu para, madde olanlar, karşılarındakileri de öyle sanırlar.

Eğer para seçimlerin yönünü değiştirse idi, 1950’de CHP kazanırdı. Her türlü imkân ellerinde idi. 1960 darbesinden sonra aynı şey olurdu. 1980’den sonra Halkçı Parti iktidar olurdu. 2002’de Ecevit’in oyu yüzde 22’den yüzde 1’e düşmezdi.

Millet muhalefette işleri daha iyi yürütecek kabiliyet, kalite sezse idi, onlara rey verirdi.

Dönelim başa: Almanya’ya Özdilgiller gitse idi, birinci nesilde Almanlaşır, kaybolurdu. Şimdi Almanya’da 2 milyonluk insanımız var.

Kömür madeni işçilerinin yüzleri, çizmeleri, elbiseleri kararmış, bu geçicidir. Senin kalbin kömür karası. İşçilerin karası su tutarsın, akar gider, senin kalbinin çaresi yok.