Bazen sık görmekten dolayı alıştığımız aslında alışmamamız, yaygınlaşmaması için tedbirler almamız gereken kötü alışkanlıklar vardır. Bunlardan en yaygın olanı ise sigaradır. 

Zaman zaman arkadaşlar İslâmcıların takıldığı kahvehânelere muhabbet etmek maksadıyla davet ederler. Bu mekânlara gittiğimde sigara ve nargile dumanı ve bu dumanın etrafa yaydığı kesif koku oralarda fazla durmamı imkânsız kılıyor. Çünkü akciğerlerim isyan ediyor. Bir iki gün boyunca da üstüme sinen o koku beni ve çevremi rahatsız ediyor.  

İslâmî konuların, medeniyetimize, kültürümüze, siyasetimize ve geleceğimize dair meselelerin böylesi atmosferlerde ele alınması bana itici geliyor. Sigara ve nargile tiryakisi bazı dostlar bunları yazdığım için bana gücenebilirler de. Basit gibi gözüken ama şakası olmayan bir durumdan bahsediyorum.   

Oysa “Makasidu Şeria” diye formüle edilen İslâm’ın bu dünyada tesis etmek istediği değerler vardır. Bunlar, insanın maslahatına uygun sonuçlar doğurmak hedefiyle helal ve haram hükümler için kılınmış amaçlardır. Bunların en önemlilerinden ikisi de; ‘can ve mal emniyeti’ni sağlamaktır. Sigara hem canı, hem de malı tehlikeye atan ve dinin korumayı amaçladığı bu iki unsurla bağdaşmayan çok zararlı tüketim maddesidir. 

Artık sigaranın mekruhluğu meselesi gerilerde kaldı. Sigaranın keyif verici bir madde olduğu ama, kokusuyla etrafı rahatsız ettiği sebebiyle mekruh görüldüğü o dönemlerin fetvalarına sığınmak abesle iştigaldir. 

Toplumun hemen hemen her kesiminde görebileceğimiz bu kötü alışkanlık, manidardır, bazı başörtülü hanımlar tarafından da sokak ortasında göstere göstere tüttürülmektedir. Bu da çok itici bir görüntü. Şimdi birileri çıkıp diyecek ki, kişilerin tercih özgürlüklerine saygı duyun diye.  

Bu meselenin bir diğer can alıcı noktası da sigara içme yaşının çocuklara kadar inmesidir. Sabahları Cevizlibağ’dan Merkez Efendi istikametine fakülteye giderken yan yana dizilmiş lise, meslek lisesi ve imam hatip okullarının önünde bazı kız ve erkek ergenlerin ellerinde sigara görüyorum. Eve dönüş saatimde de aynı manzaralarla karşılaşıyorum.

Sigara içerken sergiledikleri rahat tavırlar, yılların tiryakilerine taş çıkartırcasına sigarayı tutuşları, dumanı içlerine çekip ağız ve burunlarından dışarıya salıvermeleri doğrusu bana acı veriyor. 

Ülkemizde her yıl 10 binden fazla kişinin sigaranın açtığı hastalıklardan öldüğünü ve yüzbinlerce insanın yine sigara sebebiyle sağlığını yitirdiğini düşünürsek üzülmemek elde değil. Sigaranın yol açtığı hastalıklardan insanların maddi ve manevi nasıl acı çektiğini bir yakınımın yaşadıklarından bilirim.. 

Sigara dünyada milyonları sessizce öldürüyor. Sigaranın yol açtığı hastalıkların tedavisinde harcanan paralar da dünyada açlıktan ölen milyonları kurtaracak düzeyde. Sigara kullanan insanların bunlara hazır cevapları var tabiî. Hemen kullandığımız deterjanlardan, hayatımızdaki kanserojen maddelerden yola çıkarak onların da zararlı olduğunu söyleyerek sigaranın zararlarını hatırlatan rahatsız edici sesi bastırma yoluna gidiyorlar. Ama ne yazık ki sonuç değişmiyor.

Sigara içmek, başkalarını rahatsız etmek gibi salt ahlâkî bir mesele değildir. İnsanların önce paralarını sonra da sağlıklarını kaybettikleri milli bir meseledir.. 

İşin garip tarafı sigaranın zararları hususunda toplumda bilgi eksikliği yoktur. Ancak insanların sahip oldukları sahih bilgiye teslim olup ona göre yaşama zaafları vardır. Bu meselede dindarların daha fazla duyarlı olması gerekmez mi?

Hükümetin attığı adımlar elbette takdire şayandır. Gözlemlerimiz bunun faydalı sonuçlar doğurduğunu söylese de yeterli olmadığını da ortaya koymaktadır. Daha fazla toplumsal duyarlılık oluşturmak gerektiği aşikârdır. 

Bu da “El-emru bi’l-maruf ven’nehyu ani’l-münker”e girmez mi?