Ömer Lütfi Mete’nin Ankara günleri

Yeni Düşünce’den İngiltere bahanesiyle ayrılmıştım. Belde gazetesinde Ömer Lütfi Mete’ye yardım ediyordum. Kimle yoktu ki.. Mehmet Nuri Şahin’in yapımcılığını yaptığı dizide yayın Kurulu olarak Necmettin Türinay, D Mehmet Doğan, Bekir Soysal, Adnan Tekşen, Nabi Avcı, Muhsin Mete, Lütfü Şehsuvaroğlu görev yapıyor; Naci Alan idareye bakıyor, haberci kadrosunda da Celal Kazdağlı, Mehmet Çetingüleç, Tülay Çetingüleç, Aynur Çelikcan, Hakan Albayrak, Hamdi Kılıç, Zakir Avşar gibi arkadaşlar bulunuyordu.

Bugün Ankara’nın bütün projeleri Mehmet Altınsoy’un zamanında hazırlanmış projelerdi. Belde gazetesi bunları bir bir yayınladı. Özellikle Ankara Ulaşım Projesi 8 ciltlik dev bir eserdi yüksel inşaat ve Japon konsorsiyumu hazırlamıştı. Fakat sonraki ilavelerle bozuldu.

Ankara’da her şey amblemi gibi one man show marifetiyle olmaya başladı.

Ömer Lütfi Mete Ankara’ya taşındığında şimdi Kurtlar Vadisi’nde oynayan Bahadır da, Kurtlar Vadisi’ni başarıyla sürdüren Necati Şaşmaz, Raci Şaşmaz da çocuktular. Tabii Bahadır daha küçüktü. Necati ile Raci futbolcu olmak istiyorlardı. Biz de adaşımla az top koşturmadık hani. Adnan kapalı spor salonunu kapatırdı geceleri basket sahasında futbol oynardık. Dişçinin muayenehanesi buluşma yeriydi.

Sonra bir gün kızdı Mete ve gazeteden ayrıldı. Doğal olarak ben de…

Yıllar sonra Kemal Zeybek gazete çıkarmaya karar verdiğinde ona ilk teklifim genel yayın müdürünün Ömer Lütfi Mete olması gerektiğiydi..

Nitekim güzel bir gazete çıkardı İstanbul’da… Ben de yazdım..

Fakat O’nun Çizme filmini ailecek daha çok beğeniyoruz. Eren belki de yüz kez seyretmiştir. İsmail Güneş kasetini göndermişti ve Eren girip çıkıp o filmi izlemişti. Türkiye Yazarlar birliği ödül vermişti filme. Film ezanın Türkçe okutulması çerçevesinde 40’lı, 50’li yıllardaki sosyal değişimi ve zihniyet meselelerini irdeliyordu.

Sinema, gazete, siyaset adaşımın ekmek yemek, su içmek gibi yaptığı doğal bir işti ama o aynı zamanda imamdı da… Dini hayatı da öyleydi. Ekmek yemek, su içmek gibi…

Doğal, yapmacıksız, içten… kendiliğinden…

Meşhur artizlerle de otursa, politiklerle de, iş adamlarıyla da otursa namaz geçmesin diye hemen oracıkta farzını eda ederdi…

Allah rahmet eylesin…

Şimdi şu medya keşmekeşinde ne yapardı acaba?

Hüseyin Yayman’a Kırgınım

Cumhurbaşkanımız’la dün röportaj yapmış. Okurken ikisine de kızdım. Sanki biz öldük.

İkisi de biliyor oysa.

Niye sormamış Hüseyin?

Lütfü Şehsuvaroğlu sizi uyarmış diye…

Bunu en iyi sen biliyorsun. Konuşmadık mı? TRT yönetim Kurulu üyesiyken uyarmadım mı? Buna şimdi vali olan da şahit, en yakınına giren de…

Nabi Bey de şahit…

“Erk paylaşılmaz. Osman Beğin yanında Edebalı, Fatih’in yanında Ak Şemseddin her sağcının hoşuna giden bir hikâyedir ama ülkeler fetheden adamlar öyle yirmi dört saat bir aksakalın dizinin dibinde durmazlar. Ayrıca Osmanlı bütün tarikat ve cemaatlere eşit mesafede durmuştur. Sapık bile olsa, İslam dışı bile olsa iki aşevi açan cemaatlere karışmazdı. Onları rehabilitasyon merkezleri olarak düşünür ve sivil topluma hizmet sayardı. Fakat siyasete bulaşanı evliya olsa başın uçurmuştur. Ayrıca aksakal Amerika’da olmaz” gibi cümleleri hatırlayan yok mu acaba?

O zaman Penisilvanya’nın yolunu arşınlayıp el öpme kuyruğuna girenler bugün de saraya dühul etme vasfındalar.. Burada da Dumanlı’ya hak vermemek elde değil.

Evet, Hüseyin kardeşime kırgınım.

Adam bir sorar: “Lütfü abi ben aktardım diyor, ne diyorsunuz?” diye..

Ayrıca emekli filan da değildik.

Öncekileri hadi boş verin de, en son 2009’du yahu…

Neyse geldi geçti… Bir kez daha uyarayım o zaman… En yakınlar en uzaktadır diyorum şimdi de…

Cemaatin saraya sızmadığı ne malum?

İsim vereyim mi?...

Rubai

Hasretinden yandı gönlüm bir kül bile kalmadı

Tacı tahtım yele verdim bir tül bile kalmadı

Kaç zamandır beklerim de bir kez bile gelmedin

Bak perişan oldu bahçem bir gül bile kalmadı