Bir bu eksikti. Emekleyen çocuklar arasında yarışma yapılmış. Tabi bu çocuklar arası değil; anne babalar arası bir yarış. Ama dikkat ettim; ön planda anneler var. Çocukları bitiş çizgisine önce gelsin diye bin türlü şaklabanlık yapmışlar.

İş iyice çığırından çıktı. Aslına bakarsanız her dâim çığırından çıkıktı da medyatik değildi. Kadın milletinin haklarını yerden göğe kadar savunurum ama, çılgın yarışlarına tahammül edemem. Bu fakire, bilseniz hemcinslerinin ne çılgın yarışlarına şâhit olmuştur. En marjinal olanını sizinle paylaşayım.

Bir keresinde, 2-3 hanımın hastalıkla ilgili sohbetini dinledim. Her birisi, diğerine göre daha ilginç olan tarafını anlattı. Doktorlarını bile yarıştırdılar. Nihâyet birisi, hastalığının tehlikeli olduğunu söyledi. Diğeri, kendisininkinin daha tehlikeli olduğunu… Bir başkası ölümcül olduğunu... Seninkiydi benimkiydi derken birisi iyice şuurunu kaybetti ve sesini yükseltti: “Bana bakın! En tehlikeli benim hastalığım. Kapı gibi raporum var.”

Bir başka örnek daha vereyim. Henüz yeni evli olan bir kadın biliyorum. Akrabası çocuğunu kreşe yolladığında “Acaba ben hangisine yollasam?” diye kara kara düşünmeye başlamıştı. Bu hanımın iki çocuğu da tam bir yarış atı oldu ama, evlerine gelen misâfirlere hoş geldiniz demeyi bilmiyorlar.

İşte kadınlar böyledir. Yarışmaya görsünler, ne için yarıştıklarını unutur; sadece gâlip olmak isterler. Çoluğunu çocuğunu bozuk para gibi harcarlar. Bir sürü lüzûmsuz harcama yaparken eşlerine acımazlar. 

Elbette her kadın böyle olmadığı gibi her erkek de ağır âbi değil. Onlar arasındaki yarış daha farklı. Erkekler, oturdukları salon takımını veya günlerdeki ikrâm çeşidini yarıştırmazlar ama, onların da ibret-i âlem yarışları var. Meselâ, araba markası.

Ama insaf! Daha yaşına gelmemiş bebeklerden ne istiyorsunuz. 

Efendim, Antalya Halk Sağlığı Müdürlüğü, bir alışveriş merkezinde 1-7 Ekim emzirme haftası nedeniyle “emekleyen bebek yarışması” düzenlemiş. Neden? Anne sütüne dikkat çekmek için. Buyurun alâka kurun. Emin olun, bu bebekler arasında hazır mama ile beslenmişler de vardır.

Elbette bu yarışmanın bir alt yapısı var. Anneler bir araya gelince bu yarış hep vardır. “Bizim oğlan yedi aylıkken yürüdü” Öbürü atlar, “Ay bizimki yedi aylık bile değildi.” Bu arada, çocuğu geç yürüyen “Benimkinde bir sorun mu var acaba?” diye karalar bağlar. Halbuki her çocuk kendi ritminde büyür. Üstelik, yürümek, tuvaletini öğrenmek gibi konular çocuklara vaktinden önce zorlayarak öğretildiğinde, hem biyolojik hem psikolojik sıkıntılar çıkarabilir. Her çocuk vakti gelince, oturur; yürür; konuşur emekler… Karışmamak lâzım.

Ha hiç mi yarış olmamalı. Tabii ki olmalı. Bırakın çocuğunuz kendisi ile yarışsın. Kendi kendisini geçsin. Kendi kabiliyetlerini geliştirsin.