Başbakan’ın iftira ve yalan yazan gazetelerle ilgili boykot çağrısı malum çevreyi rahatsız etmiş!

Çağrıyı basın özgürlüğüne karşı yapılmış bir eylem olarak addetmişler...

Önceki gün de Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’nin davetiyle bir araya gelerek ortak bir bildiri yayınlamışlar.

Şaşırmadım.

Esasen, feveran eden samimiyetsiz güruhun ağababaları basını baskı altında tutmak istemişti.

Bu riyakârlar yüzünden basın özgürlüğü tesis edilemedi.

Direnerek kendi özgürlüğünü kendi elde etmeye çalışan yayın organına da ödetmedik bedel, yapmadık rezillik bırakmadılar.

Bu örgütler, Türkiye’de özgürlükleri yer ile yeksan eden hiçbir eyleme karşı ses çıkarmadılar.

Her birisi süt dökmüş kedi gibiydiler.

Mahsun gibi gözüktüler, pek de mahcuptular.

Çünkü her birinin mensuplarının bir tarafının parçaları, Andıçlara adları karışmıştı.

Provokasyonlara adları karışmıştı.


Şimdilerde bile, gün geçmiyor ki tekzip yayınlamasınlar.

Yalanları yüzlerine çarpılmasın!

Lakin bunlarda utanma yok; ar damarları çatlamış bir kere...

21'inci yüzyılda, dünyanın gelişmiş ülkelerinde iletişim ve demokrasiler oturmuşken; bizdeki kıdemli "gazeteci", gözümüzün içine baka baka “Gerçi bizim de bir andıç ayıbımız var” uyanıklığı ve pişkinliği içerisinde.

Sizin sadece andıç ayıbınız var öyle mi?

Başbakanlara küfürlü telefonlar,

Provokasyonlar,

Çıkar için iş takipleri,

İhaleler,

Şantajlar, tehditler,

Medya, bir kez gözü doymaz holding patronlarının kontrolünde; siyasete, ticarete, günlük kirli ilişkilere alet edildi mi...

Neticeleri işte ortada.

Medya dünyada 4. kuvvet.

Bizde ise medya, birinci kuvvet sevdalısı hokkabazların biçimlendirme tezgâhıyla karşı karşıya kalır.

Bağımsıza yaşam hakkı yok, güçleri yetse!

Maddenin esareti gözlerini kapatmış!

Gönül zenginliği hakkaniyet, vicdan, insaf, izan hak getire..