Yaklaşık olarak 66 yıl öncesinde, 1950’li yıllarda İstanbul’dayız. Bire bir
yaşanmış olan hikayemiz bir belediye otobüsünde geçer. Otobüs tam Eminönü durağına gelmiş ve kapılarını açacakken bir kadının “Sakın kapıları açma, cüzdanım çalındı, otobüste hırsız var” şeklinde canhıraş sesi duyulur.
 
Kadın ısrarcıdır ve bağırmaya devam eder. Bunun üzerine şoför kapıları açmaz ve yerinden kalkarak kadına “otobüste çalındığına emin misin? Çantanı kontrol et!” der.
 
Kadın “biraz önce biletimi almak için cüzdanımı çıkarmıştım, daha sonra yerine koydum ama şimdi yok” diye yanıt verir.
 
Şoför bunun üzerine hiddetlenerek “kimse kıpırdamasın herkesin
üzerini arayacağım” der.
 
Şoför önden, biletçi arkadan başlayarak yolcuları tek tek aramaya başlarlar. Herkes aranmış yalnız bir kişi kalmıştır. Henüz aranmayan yolcu binbaşı rütbesinde resmi üniformalı bir kara subayıdır. Üzerinde de haki renkli kalın paltosu vardır. Şoför “Binbaşımı aramaya lüzum yok, bir
Türk subayını hırsızlık şüphesi ile asla aramam, cüzdanın bulunamadı” diyerek kapıları açmak için yerine doğru yönelir.  
 
Tam bu sırada binbaşının kendinden emin davudi sesi duyulur; “Beni de
arayacaksınız, töhmet altında kalmak istemiyorum.” Şoför aramak istemez ama binbaşının ısrarı karşısında mecbur kalır. Tam elini binbaşının
paltosunun cebine sokarken
 
“Hayır arama, ben çaldım!”

diyen, biraz hırpani giyimli bir adam çıkar. Ve adam “cüzdanını çaldığım kadın bağırınca korktum, aranabileceğimi düşünerek cüzdanı aranmayacağını bildiğim hemen yanımda bulunan binbaşının kalın paltosunun cebine bıraktım. Fakat bir Türk subayının hırsızlıktan suçlanmasına gönlüm razı değil.
 
Yankesiciyim, hırsızım ama vicdansız değil!”
 
diyerek başını önüne eğer.