Ankara’nın yirmi küsur yılda bir metre bile metro yapmamış müzmin başkanına kalsa idi, bu cümle atasözü kitaplarımızda yerini alacaktı; böylece olumsuz da olsa Başkan Gökçek’i yüz yıllar sonra da hatırlatacaktı.

Başkan adına, ne yazık ki, bu atasözümsü cümlenin sonuna geldik!

Ankara’nın bitmez tükenmez Keçiören Metrosu nihayet açılıyor...

Keçiören Metrosu’nun açılış haberini Ankara’nın çeşitli yerlerindeki büyük afişlerde gördüm.

Dört kişinin resmi ile oluşturulmuş bir afiş: Cumhurbaşkanı, Başbakan, Ulaştırma bakanı ve Melih Gökçek!

Allah aşkına, bu son şahsın bu afişte ne işi var? Afişi bastıran o, büyük panolara astıran o! Kendi resmini koymak uğruna devlet erkânının resimleri olan afiş hazırlatmış!

Hükümet yıllardır bu zat tarafından sürüncemede bırakılan metroyu yapmayı utanma belası üstlendi ve tamamladı; mecburen işletmesini Büyükşehir belediyesi yapacak. Başkan bitmiş bir işin yürütücüsü olacak, hazıra konacak. Onun bu işteki rolü bundan fazla değil.

Fazlalık şurada: Metro için harcanması gereken kaynaklar nasıl çarçur edildi?

Bunun hesabı er geç sorulur!

Gelelim meselenin değer vechesine.

Devlet teamülleri şunu gerektirir: Eğer bir açılış Cumhurbaşkanı tarafından yapılıyorsa, onun adı ve resminden başkası konulmaz! Devleti temsil makamında o vardır!

O yoksa, açılış Başbakan tarafından yapılıyorsa, onun ismi ve resmi yer alır duyurularda. Açılış ulaştırma bakanı tarafından yapılacaksa, bu sefer de onun adı ve resmi konulabilir. Yok bunların hiçbiri değil de Büyükşehir belediyesi başkanı açacaksa, o zaman müzmin başkanın resmi afişte yer alabilir.

Devlet devletliğini, hükümet hükümetliğini, belediye belediyeliğini bilmeli!

Devlet teamüllerini yok saymak sonu gelmez kargaşalara yol açar. İşe baştan başlamalı. Her vesile ile kendi resmini öne süren hadsize haddi bildirilmeli!

Not: Bana çok sayıda uyarı geliyor, eşden dosttan tanıdıklardan, hatta tanımadıklardan ... “Bu adamla uğraşma, başın belâya girer. Her türlü mafyoz ilişki bunlarda var. Dalanacağına çalıyı dolan” diyorlar. Biz doğru bildiğimizi söylemekle mükellefiz. Kimse ile şahsî davamız yoktur, bu memleket meselesi. Eğer söylediklerimizde yanlış varsa, işte meydan. Diğer mevzuya gelince, bizim aklımız o karanlık işlere ermez!