Ortaya çıkan her bilgi, sızan her belge, deşifre olan her ilişki, bu ülkede -sadece- makul bir hayat sürmek arzusundaki milyonlarca insanın beynini zonklatıyor. Nasıl bir ülkede, nasıl bir karartma altında, nasıl kandırılarak, nasıl korkutularak, nasıl hiçe sayılarak yaşadıklarını fark ediyor insanlar. Dehşetle takip ediyorlar, “devlet” denilen aygıtın derinliklerindeki ilişki yumaklarını, akıllara seza bağlantıları... Ülkede bir yandan “demokrasicilik” oynanırken, arka planda devlete tahakküm eden otokratik ve layüs’el gücün fütursuzluğunu fark ediyorlar.
***
Düşmandı, mihraktı, vatandı, şehitti denilerek, kendi ülkemizde zihnimizin nasıl tutsak alındığını, algılarımızın nasıl köreltildiğini, düşünme ve idrak melekemizin nasıl iğdiş edildiğini şimdi anlıyorsunuz, değil mi? Kimi zaman milliyetçi coşkunluklarla, kimi zaman korkutularak, ama sürekli “bastırılarak” yaşadık bu güzide ülkede... Müesses nizamın manivelası, yönetici seçkinlerin elinden “değişim talep eden topluma” kaymaya başladığındaysa sistemin nasıl alarma geçtiğini, mütehakkim konumunu kaybetmemek için ne tür “oluşumları” devreye soktuğunu fark ediyoruz, sırtımız ürpererek...
***
Toplumun değişim taleplerine direnme gücü azalan ve “sıkışan” tüm otokratik sistemler, “çılgınca sayılabilecek” girişimlerde bulunurlar. Bu sıkışmışlık duygusu önce küçümseme ve yok saymaya, sonra ötekileştirmeye, nihayet artan şiddette tepki göstermeye iter sistemin seçkinlerini... Türkiye’de de yaşanan budur. Müesses nizam, bürokratıyla, zenginiyle, burjuvasıyla, kendilerinden olmayan, üstelik çevreyi sistemin merkezine taşımaya başlayan bir siyasi hareketin iktidar olmasına -ilk günden- karşı durdular. Bu karşıtlığı kimi zaman ulusalcılık, kimi zaman laikçilik biçiminde sahaya sürdüler. Lakin süreç toplumun lehine, imtiyazlı kesimin aleyhine işliyor. “Talep etmeyi, hak aramayı, hesap sormayı” öğrenmeye başlayan insanı “hâlâ korkutarak güdebileceğini” düşünen arkaik zihniyet ise var gücüyle asılıyor manivelaya...