Bazı devletleri barışa zorlamak mümkün değildir. Yanaşır gibi olurlar, yıllar boyu oyalayabilirler. Zaten maksatları zaman kazanmaktır. Ancak zaman içinde, zamanı çürüterek, ümitten bezginliğe sonra tekrar ümide düşürerek mesafe alırlar, hedeflerine ulaşmak isterler.
Tarih, bu çeşit devlet politikaları ile dolup taşar. Günümüzde de çok devletin dış politikası zaman kazanmak ilkesine bağlıdır. O devletleri bir tek şekilde doğru okuyabilirsiniz: Kendinizi o devletin yerine koyarak. Bu da çetin iştir.
İsrail, niçin Filistinlilerle barış yapsın? Filistin devleti oluşmasını kolaylaştırsın? Filistinlilerden her gün birkaç metrekare arsa işgal etmekte, üzerine oturmakta, İsrailleştirmektedir. İşgal tamamlanınca Filistinlilerin de işi bitecek düşüncesindedir. Kudüs meselesi daha da karmaşıktır. Harem-i Şerif’in İsrail toprağı olarak kazılıp çökertilmesine 60 Müslüman devlet izin vermez. Tam bir Mûsevi-Müslüman savaşı oluşur. İsrail, İran’a bağlı Hamas ve el-Fetih ile savaşıyor. Bu iki Filistin örgütü ise birbirlerinin elini sıkmıyor.
Filistin meselesi görünürde Orta Doğu barışını tehdit eden, son derece kronikleşmiş bir konu. Başkan Obama, İsrail’dedir. Ne yaptı? Hiç! İran, Hamas yoluyla İsrail’e, Hizbullah yolu ile Lübnan’a baş eğdirerek, nükleer füzelerinin de yardımıyla Akdeniz’e çıkmak projesi üzerinde çalışıyor.
Türk-Ermeni anlaşmazlığı gibi daha epey konu var. Fakat Orta Doğunun büyük derdi, petrol ve gazdır. Amerika bu sebeple Orta Doğu’dadır. Rusya da çok ilgilidir. AB, Amerika’ya güvenmektedir. Orta Doğu’nun diğer bir derdi, birçok devletin acayip, çağ dışı rejimleridir.
Amerika, Irak ve Afganistan’ı işgal etmiştir. Pakistan’ı da savaşa sokmak istiyor. NATO ve AB yanındadır. Türkiye’den de kesin şekilde stratejik ittifakın gereklerini yerine getirmesini bekliyor.