İstisnasız bütün devletlerde iktidar mevcuttur. Muhalefet, gerçek muhalefet ise, yalnız demokrasilerde vardır. Gerçek muhalefetin işlerlik kazandığı rejime (demokrasi) diyoruz.
Bizde 1946’dan beri gerçek muhalefet vardır. 1946-50’de Bayar’ın İnönü’ye, 1950-60’ta İnönü’nün Menderes’e karşı davranışı, gerçek (Osm. muvâzaasız) demokrasidir.
Ancak İnönü, her seçim kaybedince, temposunu arttırarak muhalefeti, (iktidarı yıkmak eylemi) şeklinde uyguladı. 27 Mayıs darbesi gerçekleşti. Atatürk Cumhuriyeti sistemi temellerine kadar yıkıldı. (CHP+Ordu=İktidar) formülü geçerlilik kazandı.
Binaenaleyh muhalefet mekanizması Türkiye’de Batı demokrasilerindeki işlerliğini kazanamadı. Zira 2 askerî darbe daha oldu. Sistem çöktü. Derin devletin 2002 seçim tahminleri (Baykal başbakan+Erdoğan koalisyonun 2. ortağı) şeklindeydi. Bu tahmin gerçekleşmeyince CHP hırçınlaştı. AB reformlarında, AK Parti’nin temposunu yakalayamadı.
Nihayet öyle bir çizgiye geldik ki, yüzde 10 baraj ve illerde eşit olmayan seçmen sayısı ile seçilen bir Meclis sebebiyle, dengeler büsbütün bozuldu. 2 muhalefet partisi ile iktidarın arası demokrasilerde az görülen oranda açıldı.
Cumhurbaşkanı Sayın Abdullah Gül’ün, ana muhalefet liderinin Millî Güvenlik Kurulu’na katılması, -Anayasa tadilini gerektirdiği için- olmadığı takdirde, başbakan gibi her hafta değil TBMM Başkanı ile ana muhalefet liderini muntazaman kabûl edip görüşmesi, Türk demokrasisine cankurtaran simidi oldu. Sayın Baykal’ın, Sayın Başbakan’la ancak mikrofon ve kamera karşısında görüşebileceği gibi protokol dışı uç davranışlar, ikiye ayrılmış bir Türkiye manzarası verdi. Tarafların, millî sorunlarda bile birbirlerine güvenmedikleri ortaya çıktı. Demokrasi yıkılırsa, Türkiye birinci sınıf devlet durumuna veda eder. Cumhurbaşkanı’nın teklifi, hayata geçirilmelidir.