Dünyaya açılmak

Dış politikada açılım, dikkate değer boyutlara ulaştı. Dünyanın ilgisini çekiyor. Bazıları birbirine zıt türlü çeşitli tefsirlere konu oluyor. Her devlet Türkiye’yi gözlemeye başladı.
Dışişleri bakanlığından gelen Cumhurbaşkanı Sayın Gül, Çankaya’da da dış faaliyetlerini sürdürüyor. 7 yıllık Sezer döneminde Çankaya, Özal ve Demirel’in en yoğun şekilde geçen dış politika faaliyetlerine son vermişti.
Başbakan Sayın Erdoğan ve Dışişleri Bakanı Prof. Davutoğlu’nun faaliyetleri Asya’da hayli kapıyı açtı. Kapılardan bazılarını araladığımıza bizi pişman edenler çıkabilir. Fakat tecrübe ettik diye eleştirilemeyiz. Afrika yolumuzu Mısır ve Libya gibi Siyah Afrika’nın patronluğuna tâlib olanlar kesebilir. Ancak Türkiye de elbette misyonunu yerine getirecektir, Kuzey Afrika’yı Latin Afrika olmaktan biz kurtardık.
Ama Türkiye’nin dış politika ağırlığı Avrupa ve Birleşik Amerika’dır. Cumhuriyet döneminde oluşmadı. Osmanoğlu Gazi Süleyman Paşa ve Aydınoğlu Gazi Umur Bey’le 14. yüzyılın ilk yarısında başlayan bir Türkiye politikasıdır. Yani Avrupa’ya doğrulmamız Üçüncü Sultan Selim’in, İkinci Sultan Mahmud’un, Reşid Paşa’nın zamanlarında başlamadı.
Türkiye’nin Asya (Doğu) politikası elbette doğrudur. Bin yıl yönettiğimiz, hâlâ binlerce âbidemizin yükseldiği bir coğrafyadan kopmamız zaten mümkün değil. Ama Brüksel ve Washington’daki hayatî konularımızı, Asya’da güçlenerek daha kolay yoluna koyarız.
Türkiye’mizde, tarihinden utananlar, coğrafyadan korkanlar, kabuğumuza çekilmemizi savunanlar oldu. Bu kısır politikalarını zaman zaman egemen de kıldılar. İleriye gitmemizi, hattâ ileriyi görmemizi engellediler. Şu anda Cumhurbaşkanı’nın Slovakya’da ve Dışişleri Bakanı’nın Malezya’da bulunması bizi sevindiriyor. Biz Osmanlılar’ın Slovakya ve Malezya’daki egemenliğimizi, Tayland donanmasını bile bizim kurduğumuzu bilen kaç kişi kaldı? Zira çocuklarımıza -özenmesinler sevmesinler diye- okutmadık.