Vakit gazetesinin değerli okuyucuları..
Sami Özey imzalı yazıların kıymetli müdavimleri.. Bu defaki yazım ne bir spor muhabbeti, ne de hayattan kesitler sunduğum bir ibret vesikası. Bugünkü yazım, veda yazısı.. Sevgili dostlarım; Veda etmek hüzünlüdür ancak hayatın gerçeklerindendir.. Günü geldiğinde de ayrılmasını bilmek gerekir.. İşte o gün; bugün!.. Hakim-i Mutlak olan Yüce Allahımız rızka kefil.. Evet dostlar; Önce Akit.. Daha sonra VAKİT..
Geçen süre; 12 yıl. Bu zaman zarfında yazdığım 2200’ü aşkın yazı.. Bu gazete adına yaptığım pek çok konuşma.. İnsanlarla hasbihal..
Sevinçli ve kederli anlar.. Yurt içi, yurt dışı ziyaretler. Yine pek çok gazeteciyle, pek çok yazara, nasip olmayacak sayıda ve de düzeyde tarafıma tevdi edilen ödüller.. Dünya imtihan dünyası.. Eksik, gedik, elbette ki insanlar için.. Ola ki sürç-ü lisanımız olmuştur. Olmuşsa şayet, affola.. Sevgi dolu mesajlarla bana her daim destek veren değerli okuyucularım; sizlere en kalbi teşekkürlerimi, muhabbetlerimi sunuyorum.. Tebdil-i mekanda hayır vardır, ferahlık vardır.. Büyüklerin tabiriyle; yağ kapısı kapır, bal kapısı açılır… Netice-kelam; başlayan her şey günü geldiğinde son bulur.. Bir başka ifadeyle; Her yolun bir ömrü vardır ve yollar yürünür, biter. Kısmet buraya kadarmış… Allahaısmarladık..