68 Kuşaklarının, 78 Kuşaklarının yaşadığı dünya, sloganlar dünyasıdır. Bugün “açılım” adıyla yapılmak istenen nedir? O işte, Gerçekten Demokratik Tam Bağımsız Türkiye. Ama bu defa sloganlarla hareket edilmiyor.
68-78 Nesillerinde her şey kodluydu. Bıyıklar, parkalar, postallar, kelimeler. Bu cümle sosyalistlerindi. Bu ülkenin kaç çocuğu kim bilir elinde bu pankart, ağzında bu slogan olduğu halde yürürken öldürüldü. İlgili literatüre dair iki sayfa okumamışlar birilerini komünistlikle itham ediyordu. Sağcılar okumamıştı, peki devrim şarkıları söyleyerek yürüyüş yapanlar okumuş muydu? Hayır onlar da okumamıştı. Buna rağmen sağ-sol kavgalarının yaşandığı dönemler Türkiye’sinde gençler kitaba daha düşkündü. 12 Eylül farklı dünya görüşündeki olanları bir sabah kollarından tuttuğu gibi içeri tıktı. Artık aynı 4 metrekarede idiler. Şimdi kitapları da farklı değildi. Emir-komutayla Nutuk ezberliyorlardı.
68-78 Nesilleri köyden şehre, küçük kentten İstanbullara yüksek tahsile gelmiş Anadolu’nun kız ve oğlanlarıydı. Aslında hepsinin savaşı aynıydı. Geri kalmışlığa, sömürüye, ezilmeye, üçüncü dünyalı kalmaya isyan ediyorlardı.
Fakat yanlışları diğerini dinlememek oldu. Bir masa etrafında bir çay içimlik süre oturup muhabbet edemediler. Etselerdi tabuları yıkılacaktı. Buna fırsat verilmedi. Bizimkiler ve ötekiler vardı. Bizimkiler her zaman haklı, ötekiler her zaman yanlıştı.
Ekonomik özgürlük sözünü sosyalist jargon o yıllarda geliştirmişti. Gerçekten Bağımsız Tam Demokratik Türkiye sloganını hayata geçirme peşindeydiler. Şüphesiz ki bu bir fikirdi. Ama ne sol onu fikir bazında sunabiliyor ve ne de sağ ne denmek istediğini kavrayabiliyordu.
Halbuki biz gerçek bağımsızlığa da tam demokratikliğe de muhtaçtık. Ama o gün genç insanlar bunu göremiyordu. Beyinlere çipler yerleşmişti. Cumhuriyet demokrasi idi ve her şeye yeterdi.
Diğer tarafa kapalı kalmaktan dolayı 40 yılı kaybettik. Fikir sloganlaştırılıp toplum ürkütüldü. Oysa sağlam dayanaklarla konuşulsaydı belki daha o günlerden Gerçekten Demokratik Tam Bağımsız Türkiye üzerine açılımlar olabilirdi.
Türkiye’de çok küçük gerçek bir sol var.
Bir de tatlı su solcuları.
Birinciler açılımın şuurunda ve yanındalar. Diğerleri sandık tiyatrosu yapıyorlar. Bu “Kemalî”lerin solla da sağla da alakaları yok.