Ne güzel gidiyordu halbuki... Statüko devam ediyordu, sen de muhalifmiş gibi yapıyordun. Muhalif görünmek gerektiğinde 12 Eylül darbesine kızıyordun.
Devrimci görünmek gerektiğinde emperyalizme öfkeleniyordun.
Statüko’nun bam tellerine dokunmadan, otoriter devlet ideolojisine değmeden, hükümete veya sermayeye bağırıp çağırarak “en hakiki muhalif devrimci” oluyordun.
Devran dönüyordu yani...
***
Lakin, günün birinde bir hükümet çıktı, senin karşı olduğun(!) ama değiştirmek için kılını kıpırdatmadığın statükonun sinir uçlarına dokunacak hamleler yapmaya başladı.
Soruşturmalar, yasa değişiklikleri, muhtıraya direniş derken, ezber bozulmaya başladı.
Yeni ve sivil anayasa dedi, Kürtçe televizyon dedi, demokratik açılım dedi.
Senin “devrimci fiyakan” bozulmaya başladı.
“Ama”ları, “fakat”ları sıralamaya başladın.
***
Şimdi anayasa değişikliği için referandum gündemde...
Senin çok kızdığın, yıllarca lanetlediğin darbe anayasasının ruhunu değiştiren, bürokratik vesayetin dayanak noktalarını kaldıran değişiklikler oylanacak.
Ve sen “hayır” diyeceksin bu değişikliklere...
Oynamak istemediği için “yerim dar” diyen, yer açılınca da “yenim dar” diyen gelin gibisin.
Bin türlü mazeretle, şekil şekil gerekçeyle hayır demeye çalışıyorsun.
Acıklı bir çaba içindesin.
Muhalif boyaların dökülüyor, altından kopkoyu bir statüko taraftarlığı ortaya çıkıyor.
Ahmet Kaya şarkıları dinliyor, Nazım Hikmet şiirleri söylüyorsun ama, onlara hayatı zindan eden statükonun değişmesine razı olmuyorsun.
Kemal Türkler’in mezarına karanfil bırakıyorsun ama onu öldüren derin yapının yanında saf tutuyorsun.
Devran güzeldi yılardır, “devrimci ve muhalif(!)” olmanın ekmeğini yiyordun.
Ama işte değişim geldi çattı ve senin “sözde” karşı çıktığın düzene “özde” dokunuluyor.
Ve sen çok hazin bir görüntü içindesin.