Muhalefet partilerimizin, AK Parti ile lideri Başbakan Tayyip Erdoğan’ı, Amerikancılık’la, hattâ Amerika’nın sözünden çıkmamakla suçlayıp halkımızın gözünden düşürmeye çalışmalarına, kahkahalarla gülmüşümdür.
ABD’nin Başkan Bush döneminde, siyasete atıldığı sıralarda Sayın Erdoğan’a destek verdiği açıktır. Zira ılımlı İslâm’ı temsil eden Türkiye Müslümanlığı’nı, diğer İslâm ülkelerine örnek göstermek politikası, Amerika’nın genişletilmiş Orta Doğu ve de Kuzey Afrika projesinin esaslarından biri idi. Asya politikasında tecrübesiz, hattâ Avrupa politikasını ancak iki Cihan Savaşı’ndan sonra şöyle böyle öğrenen Washington’ın bu planı, gerçeklere dayanmıyordu.
Zira hiçbir Müslüman ülke yoktur ki, İslâm’ın liderliğinden feragat etmiş laik Türkiye’nin din uygulamasını beğenip benimsesin. Bu proje, Amerika tarafından, Türkiye’nin İslâm âlemi ile arasını açmak içinse, isabetli sayılabilirdi. Ama Müslüman ülkelerde dinin aşırılıklar üretmesini önlemek için düşünülmüştü.
Bugüne gelelim: Amerika’nın, İkinci Tezkere’nin reddinden bu yana safha safha AK Parti’ye bu misyonu biçmekten vazgeçtiği âşikârdır. Şimdi Amerika derin devleti, Türkiye’nin Batı sisteminden, kültüründen, örneğinden, hattâ ve hattâ ittifakından koptuğunu derin derin düşünüyor. AK Parti, muhaliflerinin, (Amerika ne derse yapar) suçlaması bir yana, Amerika ne derse belki yapar belki yapmaz çizgisindedir. Bu çizginin bile ötesinde bulunup bulunmadığımız, Washington tarafından, iki hafta sonra Lizbon’da NATO toplantısında test edilecek.
Türkiye’nin, İran savaşı istemediği âşikâr. Ama İran’ın nükleer silâh edinmesini savunduğumuz veya aldırmadığımız suçlaması, yalandır. Türkiye böyle bir belânın oluşmaması için çalışıyor.
Hemen bütün Arap devletlerinin, Amerika’nın İran’a haddini bildirmesini, Basra Körfezi’nden Akdeniz’e hattâ Kızıldeniz’e ulaşmak politikasından vazgeçirmesini istediği açıktır. Bu bakımdan Türkiye’nin Amerika’nın elini tutmak politikasından Suriye dışında fazla Arap devleti hoşlanmaz, hattâ karşıdırlar.