Büyük kitle partilerinde hizipler oluşur. Partilerine canlılık bile katabilir. Ama hizipler, biribirini yok etmek derecesinde azıtırlarsa, parti geriler, iktidarda ise düşer. Bizim partilerimizde oluşan hizipler, Batı demokrasilerindekilere benzememiştir. Akıl dışı kavgalara, komplolara girişmişlerdir.
Ben Sol partilerin iç yapısını bilmem. Ama CHP’deki son kavga, boyutları bakımından, şimdiye kadar olanları gölgede bıraktı diyebilirim. CHP bünyesine öyle sızmalar olmuştur ki, Bülent Ecevit bile akıl erdiremediğini söylemiş, kendi öz partisinden zor kaçmış, CHP’nin bütün davetlerine olumsuz cevap vermişti.
Siyasî liderleri ise derinlemesine tahlîl etmişimdir. Bu zaten siyasî tarihçilik için olmazsa olmaz bir şarttır. Hiçbir parti genel başkanının, partisi içindeki bir şahsın veya grubun tahakkümüne tahammül etmediğini söyleyebilirim. Sabır gösterenler varsa da, onlar bile bir an gelmiş feverân etmişlerdir.
Baykal’ın nasıl düşürüldüğünün içyüzünü bilmiyorum. Biliyorum diyeni şüpheyle karşılarım, komplonun içinde mi bulunduğunu düşünürüm. Önder Sav’a gelince, karizması yoktur. Kitleleri etkileyemez. Ancak Baykal’ın düşürülüp Kılıçdaroğlu’nun seçilmesinde ağır rol oynadığı açıktır. Genel seçimlere iki başlı giren bir ana muhalefet partisi, yüzde 10 oy kaybeder.
Aslında Türkiye’ye Batı demokrasilerindeki yapıda güçlü bir sosyal demokrat ana muhalefet partisi gerekir. Oyların üçte birini alabilir. Merkez Sağ iktidar hata yaparsa, arada iktidara da gelebilir. Türkiye’de sağlıklı bir demokrasi oluşabilir. Cumhuriyet Halk Partisi bunu başaramadı. Başaracak başka bir Sol partimiz de yok.
CHP bölünerek ve yanlış listeler yaparak haziran seçimlerine girerse, Adalet ve Kalkınma Partisi, Menderes’in yüzde 57 ve Demirel’in yüzde 54 oylarına ulaşabilir. Ana muhalefet de Milliyetçi Hareket Partisi’ne geçer. İktidar ve ana muhalefette iki Sağ partinin bulunması, benim gibi radikal milliyetçilerin hoşuna gider ama, Türkiye’nin bünyesi için zararlıdır. Gerçek demokrasiye ulaşmamızı zora sokar.