Milletvekili aday listeleri, eskiden yüzde 57 (1954), yüzde 54 (1965) oy alabilen Merkez Sağ partilerinin (Demokrat Parti ile Adalet Partisi) hatırlandığının işaretini verdi. Gerek AK Parti, gerek Milliyetçi Hareket Partisi’nde Merkez Sağ’a ait bazı isimlerin seçilebilir sıralara yerleştirildiği görüldü. Zaten bu iki parti de, 24. Dönem’de (2011-2015) Merkez’e daha yaklaşıp oylarını genişletmek isteyeceklerdir. En azından ben böyle düşünüyorum. Merkez’deki bazı oylar hâlâ yüzde bir iki üç beş oy alan partilerin elinde çekişiliyor.
Bu oyları çekmeye çalışmak elbette büyük partilerin hakkıdır. Merkez Sağ’ı diriltmek için son teşebbüsler Hüsamettin Cindoruk ve günümüzde Namık Kemal Zeybek tarafından yapıldı, akıym kaldı. Tam Sağ ve tam Sol partilerin ise şansı görülmüyor. Barajı geçmek değil, yakalayamıyorlar bile...
Sayın Erdoğan’ın, muhayyilesindeki Türkiye’yi oluşturmak için, yüzde 50 efsunkâr barajını aşmak istediği söylenebilir. En tabii hakkıdır. Merkez Sağ’a ve Merkez Sol’a kayılınca birtakım oylar kazanılıyor ama, daha fazlası kaybediliyor.
Listeler, Cumhuriyet Halk Partisi’nin -Baykal’ı çok kısıtlayan- âdetâ icradan alıkoyan politbürodan kurtulduğunu gösterdi. Kılıçdaroğlu, tahmin edilmeyen bu tasfiyeyi yaptı.
Kürtçü partimiz ise, Kürtçü olmayan komünistlerin de geçen seçimde kendilerine oy verdiğini bildikleri için, büsbütün o gruplara yanaştı. Bu defa Öcalan’ın her dediğini yerine getirmedikleri de görülüyor. Yüzde 5’e ulaşılabilir mi bilmiyorum. Ama Meclis’e bağımsız girince 4. grubu oluşturmaları için yardım almayı düşünüyorlar.
Her hâl-ü kârda 24. Dönem, zor, kritik, belki ârızalı, ama önemli yılları içeriyor. Türkiye öylesine başını alıp hız kazanmış bir bünye ile seçimlere giriyor ki, aynı hızı sağlayamayanlar bile eleştirileceklerdir: Yüzde 9 kalkınma hızı ve yüzde 4 yıllık enflasyon... Avrupa kriterlerine çok yaklaştık, az gayretle delip geçebileceğiz.