İktidar partisi sanmasın ki Ana Muhalefet pardisi lideri Kemal Kılıçdaroğlu hiç sevilmeyen bir kişidir. Onun da seveni vardır elbette. “Topal atın kör müşterisi olur” hesabı!
Kemal Kılıçdaroğlu, okuduğumuz haberde “mizahçıların sevdiği lider” olarak lanse ediliyor ama, sadece karikatüristlerle bir araya gelmiş.
Bunlara “yandaş” mı diyelim, “candaş” mı diyelim. Yoksa yoldaş mı? Çünkü karikatür aleminin bilinen bir hayli ismi yok.
Türkiye’de ciddiyeti kontrol eden sistem, mizahı da ihmal etmezdi. Bir ahbabım anlatmıştı. 1970’li yıllarda Nejat Uygur’un bir oyununa gitmişmiş. Elbette üstad o zamanlar tuluatın bütün inceliklerini kullanarak siyasi oyunlar oynuyor.
O günlerde Bülent Ecevit tek partinin ve solun yıldızı. Yani “Umut”!
Nejat Uygur’un oyununun adı “Umut mu, simit mi?” imiş.
Nejat ustadan önce Necmedin Erbakan, Türkeş esprileri gelmiş. Elbette Demirel’i de ihmal etmemiş.
Bu liderlerle ilgili nükteler salonu kırıp geçiriyormuş.
Vaktaki Ecevit’le ilgili esprilere sıra gelmiş, salon buz kesmiş!
Seyirci adeta Nejat ustaya mizahın nereye kadar olduğunu sessizliği ile ihtar ediyormuş. Bir adım sonrası protestoya, saldırıya dönüşebilir bir ihtar!
O zaman Nejat Uygur, meşhur komedyenlerden farklı bir yerde duruyordu. Zamanın komikleri bütün hakarete varan esprilerini Erbakan’la, Türkeş’le, Demirel’le tüketir ve büyük alkışlar alırlardı. Belki de Ecevit’e de bir selam da sarkıtılırdı.
Devir değişti mi?
Çok fazla değişmedi! Elbette farklı mizahçılar, karikatürcüler çoğaldı. Yine de kime gülüneceğini belirleme borsasında tek partici zihin hakim. Bu yüzden bazı komik-i şehirler mizah damarları kuruduğu için, AK Parti aleyhtarı savurturmalarla vatandaşın karşısına çıkıyorlar. Vatandaş da bu zevat mizahçı olarak tanıdığından, söylediklerinin ciddiye alınması konusunda tereddüt geçiriyor!
“Gandi” lakaplı Kemal Kılıçdaroğlu mizahçıların, karikatüristlerin arayıp da bulamayacağı bir mizah hazinesi esasında.
Bu hazine henüz yeterince değerlendirilebilmiş değil.
Kemal Kılıçdaroğlu’nu es geçen, yani hazineye arkalarını dönen mizahçılar, karikatüristler sıfırı tüketmiş vaziyette Başbakan’a yöneliyorlar.
Asıl mizah mevzuu arkada kaldığı için, elde kalan hakaret malzemesini kullanarak icra-yı lubiyyat ediyorlar.
Dostlukla mizahın sınırını çizebilseler, işler yoluna girecek. O da kolay iş değil tabii ki!