40 yıllık diktatörlükler, direnişe dayanamadılar. İnsanca yaşama hakkı isteyen halk hareketi, önce Tunus’ta Türk bayraklarıyla başladı. Zeynelabidin bin Ali, ülke dışına kaçmak zorunda kaldı. O, Arabistan’da ölürken makam odasının gizli bölmelerinde saklanmış döviz ve mücevherat ekranlardaydı. Diktatörlerin bir yanı zulüm, diğer yanı ihtirastır.
Tunus, zulüm üzerine kurulmuştu. Kurucu Habib Burgiba, tam bir batı ajanıydı. Zeynelabidin bin Ali, gençlerin camiye gidemediği, kadınların sokakta bile başlarını örtemediği Burgiba rejiminin bekçisiydi.
Halk hareketi, Tunus’tan sonra Mısır’a sıçradı. Kokuşmuş rejim önce direndi, fakat sonra orduyla kendini kurtarmaya çalıştı. Mısır’ın kurucu diktatörü ise çağdaş firavun Nasır’dı. Ne hüsnü ne de mübarek olan Hüsnü Mübarek de bu rejimin bekçisiydi. Halkı sosyal paylaşım iletişimiyle Tahrir Meydanı’na toplayanlar ise bir avuç genç oldu. Diktatör, önce dayandı, sonra pes etti. Fakat O, kaçmadı. Ama Şarm el Şeyh’te tatil de yapamadı. Orduevinde olmasa da şimdi O da Kenan Evren gibi hesap veriyor.
Muammer Kaddafi delisi hâlâ direnmekte. Çocukları öldüğü halde hâlâ devrim türküleri söylemekte. Türkiye’nin 30 bin vatandaşını daha hava bozar bozmaz tahliye etmesi bir başarı, hareketi dalgalanmaya bırakması ise diğer başarıdır.
Bir diğer direnense Yemen devlet başkanı Ali Abdullah Salih. İkametgâhına atılan bombalardan kıl payı kurtuldu. Yara aldığı söylenmekte. Arabistan’a gitti. Tekrar döneceği iddia edilse de hayli zor. Dönse de tutunamaz.
Suriye sürpriz oldu.
Aslında Suriye’de halk Beşar Esad’a değil, babasına hınç duymaktaydı. 48 yıl sıkıyönetim mi olurmuş? Bir azınlık, 48 yıl, boyunca memleketi ezdi. Hareket bölgede patlak verince Türk hükümeti Beşar Esad’ı sürekli uyardı. O da istenen bütün reformları yapacağını söyledi ama diğer taraftan kan döküldü. Bunun sebebi Beşar Esad’dan ziyade O’nu kendine perde yapan el Muhaberat güdümlü derin devlet. Netice itibariyle Ankara, kendisine danışmanlık da yaptığı halde Esad, krizi yönetemedi ve sonunda korkulan oldu. Kitleler halinde polis ve subay öldürülmeye başlandı.
Bunun adı iç harp başlangıcıdır.
Suriye, çok daha kötü günlere sürüklenebilir. Beşar Esad, gelen bu sele dayanamaz. İkna ederek kendisini Türkiye’ye almak Suriye için de bölge için de iyi olur.
Ankara, seçime kilitlenmişken etrafımız, her geçen gün daha da karışmakta. Yunanistan’da açlık, Suriye’de hürriyet ayaklanması var. Ankara bugüne kadar dalgalanmaya bırak ve takip et politikası izledi. Şimdi B Planı veya ana planı uygulama günlerine gelmiş bulunuyor. Muhaliflere silah verenler, hadiseyi dilediği gibi yönlendirebilirler.
Ona meydan vermeyelim.