Suriye’de kan gövdeyi götürüyor. Sınırımızdan 20 kilometre uzaklıkta bir kasabayı basan Suriye askeri, 120 ölü vererek çekildi. Ne bu? Meydan muharebesi falan mı? Daha büyük birlikler yolda. Muhtemelen o kasabayı haritadan silecekler.
Suriye’nin zavallı Filistinli mültecileri Golan tepelerinde tel örgü ile kesilmiş İsrail sınırını geçmeye göndermesi diğer bir ibretlik olay.
Hiçbir ülke, ellerinde balta keser kalabalık bir grubun sınırından cebren geçmesine izin vermez, ihtar eder, ateş açar.
Şimdi Şam’daki Baas iktidarı İsrail’in Filistinliler’i -mutadı üslûpta- kesip biçmeye başladığını ilân ederek, Arap Baharı’nın yönünü değiştirmek istiyor. “Ben iktidardan düşersem seni İsrail’e karşı kim savunacak?” gibi bir kışkırtmanın peşinde. Aynı zamanda stratejik müttefiki Tahran’a işaret çakıyor. “Yahudiler, Suriye’deki işbirlikçileri ve yabancı (herhalde ABD!) ajanların desteklediği çetelerle üzerime geliyorlar, imdadıma koş!” kabilinden bir propaganda ile krize yön değiştirmek peşinde. Nitekim 2 İran denizaltısı Akdeniz’e girdi.
Anlaşılan Beşar Esad’ı, akrabaları ne reform yapmak, ne istifa edip Londra’ya dönmek için bırakmıyorlar. Şam ve Haleb nisbeten sâkin. Bu iki beldede bahar rüzgârı olanca cazibesi ile estiği an, fırtına ve kasırgaya dönüşüp Baas iktidarının sonunu getirir. Bu iki şehirde her hâne, tarassut altında.
Washington sükûnetle izliyor. Radikal bir karar almakta acele etmiyor. Zira bu takdirde İran, Doğu Akdeniz’deki hâkimiyete yakın nüfuzunun sona ereceği endişesiyle feryadı basacak, dünyayı velveleye vermek için elinden geleni yapacaktır.
2011 Arap rüzgârı, ihtilâle dönüşmek istidadındadır. Bundan sonra rastgele iktidarı ele geçirerek yıllarca modası geçmiş rejimler kurup saltanat süren çeteler oluşamayacaktır. Tarihin en büyük miletlerinden biri olan Araplar, mutlaka silkinecekler, Türkiye gibi demokrasinin güzelliklerine erişeceklerdir.