O kadar güzel bir seçimin Türkiye Büyük Millet Meclisi tarihinin en büyük krizi ile sonuçlanacağı düşünülmüyordu. Ama uzayan yargıdan şikâyetler gittikçe yoğunlaşıyordu. Sanıkların çoğunun asker ve gazeteci gibi seçkin, güçlü, aydın sınıflarda bulunmaları dikkat çekiyordu. Dünyanın dikkatini üzerine topladı.
Sanıklar, terör ve hükûmete karşı darbe gibi en vahîm ithamlarla tutuklanmıştı. Binlerce sayfalık dosyalar yığılmıştı. Ancak aleyhte ve lehte kanıtlar toplanamadı. Birbiri üzerine yığıldı.
Yargının, yargıcın ve savcının müşkülleri çözülemedi. Çözüm yeri Yüce Meclis’tir. Ama iktidarla muhalefet, âdetâ birbirine hasım iki gruba ayrışmıştı. Yargının işlerliği sağlanamadı. Seçim sonuna bırakıldı. Yenilenecek millî iradeye bırakmak elbette makuldü.
Ancak bir takım teknik beceriksizlikler ve açık zıtlaşmalar, 24. Dönem Türkiye Büyük Millet Meclisi’ne en umulmaz, en olumsuz şekilde yansıdı: Yemin etmeyen milletvekili ve yemin etmeyen partiler gibi en antidemokratik eylemler gerçekleşti. Ana muhalefet partisinin bütünüyle bu yola başvurması, tam bir kriz oluşturdu. Demokrasiye yakışmadı.
Bu önemli ve teessüfe şayan krizin en hızlı formüllerle sona erdirilmesinin pek çok yararı olur. Pazartesi günü Türkiye Büyük Millet Meclisi başkanı seçimi, hele başkan üzerinde iktidarla muhalefetin anlaşması, büyük başarıdır, tıkanan yolu açar. Cemil Çiçek’in adı önde gidiyor. Özal’ın en saygın, sevilen ve başarılı bakanlarındandı. Başarısını günümüze kadar sürdürdü. Devletimizin protokolde 2. makamını liyakatle temsil eder.
Böyle bir seçim aksaklıkları giderebilir. Gerilen asaplar gevşer. Cumhuriyet Halk Partisi milletvekilleri yemin eder. Eminim hepsi yemin etmemenin üzüntüsü içindedir. Yeni hükûmet kurulur ve icraata başlar. Demokrasi içinde çare tükenmez.