13 askerimizin şehit edilmesi, Güneydoğu’da normalleşme çalışmalarını durdurmak veya engellemek için bir eylemdir. İki tarafa da (sakın anlaşmayın!) ihtarına benziyor.
Sayın Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül, şu şekilde açıkladı: “Devletimiz asla tehditlere, şantajlara boyun eğmez. Bunların tesadüfî olduğu kanaatinde değilim, bilinçli saldırılardır. Teröre asla taviz vermemek için her şey yapılacaktır. Kimsenin şüphesi olmasını istemem. Teröristlere herhangi bir şekilde sempati ile bakanların, devletimizin ve milletimizin bu kararlılığını muhakkak bilmesi gerekir.”
Saldırı, yumuşamaya eğimli bir zeminin yeşermesi ümidi doğduğu zamana rastladı. Birtakım güçlerin bir anlaşmayı engellemek istedikleri açıktır. PKK, bütün benzeri örgütler gibi, büyük meblağlara sahip bir şirket durumundadır. Birçok üyesi için iş ve geçim kaynağıdır. Bu kaynak kurutulmak istenmez. Basit açıklama budur.
Ancak daha derin düşünmek gerekiyor. PKK, GAP’ın gerçekleşmemesi için oluşturuldu. GAP, bugün de tamamlanmış değildir. Kürt çözümüne doğru her yaklaşımda da pis olaylar sahneleniyor. Bugün 4. partimiz, Ada’dan talimat alıyor ve bunu saklamak şöyle dursun, iftiharla söylüyor. Ama Dağ, Ada’nın talimatını ne derecede aşıyor? Ve Dağ’ın arkasına kimler gizleniyor?
Daha gerçeğe yakın tahlil, Suriye’de derin devletin, PKK’yı Türkiye’nin başından eksik etmemek politikası şeklinde açıklamaktır. Esad II’nin bile Suriye derin devletinin içinde değil, ancak kenarında bulunduğuna eminim. Böylesine bir politika Tahran desteklidir. Hattâ bu durum, bazı Batı devletlerinin Türkiye’nin gelişme yolunda başını alıp gitmesini frenlemek arzusu ile paralelleştirilebilir.
Türkiye, Yunanistan falan şöyle dursun, İtalya’yı sollayacak çizgiye yükseldi. Hem ekonomide, hem milletlerarası politikada. Türkiye’yi hizaya getirip normalleştirmek (!) isteyen güçler her devirde mevcuttu, bugün de vardır. PKK’nın son iğrenç taarruzu ise, Türkiye’de iç politikada bile çizgileri oynatacaktır. Bunu yarın konuşalım.