Terim’in, sağ kanadımızda yaptığı sürprizle oyuna başlayacağız sanmıştım ama sürprizlerin iki adet olduğunun farkına hemencecik vardım… Ben, Mevlut önde, arkasında Nihat dolanır diye düşünürken, Terim hoca “İnadım inat” dercesine, Nihat’ı yine en son adam rolüne soyundurmuştu. Hal böyle olunca, çok da dengeli çıkartamadığımız topları ileride hiç tutamadık. Tuncay’ın dağınıklığı, Kazım’ın da ona nazire yaparcasına hareketleniş bölgelerini iyi seçemeyişi, Portekiz kalesine tehlike taşımamızı engelleyen başlıca unsurlar oldu. Karşılamada ise son yıllarda pek rastlamadığımız biçimde sıkışarak iyi işler yaptık. Tabii kanatlarımıza atılan kontra uzun toplar hariç… Zaten bunlar bir takım için en zor karşılanan düşüncelerdi. Ronaldo’nun sol yerine sağ taraflarında başlaması, bizim kendi sağ bölgemize kurduğumuz Hamit-Kazım ikilisine hücumda daha etkili olma avantajı verdi. İlk yarının 32. dakikasından sonra Ronaldo’nun sola geçmesi ile bizim sol kanadımızın hareketlenmesi beklenirken, bu olmadı. Devreye berabere girdik.

Ama o da ne? Sanki Lüksemburg veya Malta ile oynuyormuşcasına, ikinci yarıya Mevlut’u alıp Sabri ile başladık… Neden ki? Böylesine bir rakip karşısında, hem de henüz golsüz beraberlik varken, oyuncu değişikliğinin 46. dakikasında yapmanın ne alemi vardı Fatih hoca? Ve de Nihat’la son adamı oynamak inadından turnuva bitene kadar vaz geçmeyecek misin? Yediğimiz golü hocanın bir kere daha izlemesi gerekir… Topla çıkarken, duvar olamayan ve topu rakibin stoperine kaptıran Nihat’ın kalemize 60. dakikada giren golün asıl suçlusu kim? Nihat’a yazık oluyor diye bas bas bağırıyorum. İşte Nihat ve tek bir saniye top tutamayan milli takım. Bu suç kimin? Tabii ki hocanın… Eh, Gökhan da sakatlanınca koca bir yarım saat kala oyuncu değiştirebilir misin? Hayır! O zaman Tuncay’la devam, Nihat’la devam…

Tamam Portekiz bizden iyi takım… Ama biz illaki ve ısrarcı davranarak aradaki farkı daha da büyüttük. Hep söylüyorum, yazıyorum; Terim hoca İtalya’dan döndükten sonra iki kere ikiyi beş yapmaya çalışıyor diye…