Hz.Peygamber (S.A.V.) Efendimizi ve Hz. Ebû Bekir (R.A.)'i arayanlar, iz sürerek, nihâyet Sevr'deki mağaranın ağzına kadar geldiler. Ayak sesleri ve konuşmaları içeriden duyuluyordu. Hz. Ebû Bekir (R.A.), başını kaldırdığı zaman onların ayaklarını görmüş ve endişelenmiş. Hz. Peygamber (S.A.V.) Efendimiz O'na endişelenmemesini söyledi ve müşriklerin kendilerine zarar veremeyeceğini bildirdi. Hz. Ebû Bekir (R.A.) olayı şöyle anlatır: Bir ara başımı kaldırdığımda Kureyş casuslarının ayaklarını gördüm ve:

- Yâ ResûlALLAH! Bunlar eğilip baksalar bizi görürler, dedim. Resûlullah (S.A.V.) Efendimiz:

"Sus yâ Ebâ Bekir! İki yoldaş ki, ALLAH onların üçüncüsüdür, hiç endişe edilir mi"? buyurdu. Kur'an-ı Kerim'de bu hususa işaret edilmektedir: "Muhammed'e yardım etmezseniz, bilin ki, inkar edenler onu Mekke-i Mükerreme'den çıkardıklarında mağarada bulunan iki kişiden biri olarak ALLAH ona yardım etmiştir. Arkadaşına 'üzülme, ALLAH bizimle beraberdir' diyordu. ALLAH da ona güven vermiş, görmediğiniz askerlerle onu desteklemiş, inkar edenlerin sözünü alçaltmıştı." (Tevbe suresi, 40.)

Hz. Peygamber (S.A.V.) Efendimiz ve Hz. Ebû Bekir (R.A.) mağaraya girdikten sonra ve müşriklerin gelmesinden önce bir örümcek mağaranın girişine ağ germiş ve bir güvercin de yumurtlayıp kuluçkaya yatmıştı. Bunu gören müşrikler mağaranın ağzına kadar geldikleri halde içeriye bakma ihtiyacı hissetmemişler, bu durumda Kureyşliler mağaranın içine bakmanın ahmaklık olacağını düşünerek çekip gittiler. Onları başka yerlerde aramaya koyuldular.

Kureyşlilerin aramaları üç gün sürdü. Mağarada geçirilen üçüncü günün sonunda müşriklerin araştırmaları tavsamıştı. Hz.Peygamber (S.A.V.) Efendimiz ile Hz.Ebû Bekir (R.A.) Mekke-i Mükerreme'de iken Abdullah b. Uraykıt adında henüz müslüman olmamış, fakat son derece emin bir şahsı kılavuz olarak kiralayıp develeri de ona teslim etmişlerdi.