Barınma, yeme ve içmeye muhtaç olarak yaratılan insanoğlu bir şekilde çalışmak zorunda... Ama karın tokluğuna, ama zengin olmak adına vaktinin bir kısmını para karşılığında satarak isteklerine ulaşmaya çalışır...

Helal yoldan kazanılmak istenen para, bir bedel ister... Bedelini veren insan, parayı eline alır ve yüzüne bir renk gelir... Çünkü o parayla isteklerini elde etmiş olacak... Tam yerinden kalkmaya hazırlanırken birileri gelip o insanın kulağına ‘infak’ kelimesini fısıldar...

Yani emeğinin, başka bir deyişle alın terinin bir kısmına talip olur... Başlarsınız soru yağmuruna;
-    Niçin ben?
-    Niçin istenir?
-    Niçin tekrar iade edilmez?
-    Kim ister?
-    Vereceğim para ne işe yarayacak?
-    İnfak edersem neyi ispat etmiş olacağım?
-    Az mı çok mu vermem gerekecek?
-    Sevdiklerimden mi, atıl olanlardan mı vermeliyim?
-    Ne zamana kadar vereceğim?
-    Ne karşılığında vereceğim?
-    İstemeyerek vermiş olursam neyi ispat etmiş olurum?
-    Bizden öncekiler ne kadar infak etmişler?
-    İnfak etmenin nefse kolay gelmesinin formülleri var mı?
-    Ve daha nice sorular............................

Eminim bugün birçoğumuz infakda bulunmuşuzdur... Bazen sevdiklerimizden bazen de atıl olanlardan vermiş ve bazen verirken oldukça mutlu olup bazen zorlanarak vermişizdir... O anki ruh halimiz ya da o anki imanımız ne kadar vermek istemişse o kadar vermişizdir...

Fakat bu işin bir standardı olmalı...!
İnfak bilincinde şu üç madde çok önemli;
Hep vermeli...
Hep sevdiklerimizden vermeli...
Verirken hep mutlu olunmalı...

Bu standardı yakalayamıyorsak yukarıda sorduğum sorulardan bir ya da bir kaç sorumuza cevap alamamışızdır demektir...

Bugün dünyanın bir çok yerinde kardeşlerimiz fakirlikten kırılıyorlarsa infak bilincine varamamışızdır demektir...!

Evet... Cebimizdeki parayı masaya yatırıp infak ayet ve hadislerini güzelce okuyalım... Paramız eksildiği oranda meseleyi kavramışız demektir!

Unutmayalım ki Bugün bir çok kardeşimizin hakkını cebimizde saklı tutuyoruz! Hırsızlık gibi birşey bu aslında... Öyle ya onların hakkını vermiyoruz!