Ha­be­ri gö­rün­ce, Ab­dur­ra­him Ka­ra­ko­ç’­un di­ze­le­ri ak­lı­ma düş­tü.

Yâr de­yin­ce ka­lem el­den dü­şü­yor
Göz­le­rim gör­mü­yor ak­lım şa­şı­yor

Yâ­ri ak­lı­na ge­lin­ce bu hâ­le ge­len adam, onu ka­la­ba­lı­ğın için­de ana­bi­lir mi? Adı­nı söy­le­ye­bi­lir mi? Müm­kün de­ğil.  

Ak Par­ti Bo­lu Genç­lik Kol­la­rı Baş­ka­nı se­çi­len Ta­ha Fur­kan Sön­me­zel, Bey­za Kı­lı­ç’­ı sah­ne­ye ça­ğı­ra­rak her­ke­sin önün­de ev­len­me tek­lif et­miş. Ha­nım kız “E­ve­t” de­yin­ce bü­yük mut­lu­luk ya­şa­mış. 
Son za­man­lar­da böy­le ha­ber­ler ço­ğal­ma­ya baş­la­dı. Bir er­ke­ğin sev­di­ği kı­za ten­hâ­da ev­len­me tek­lif et­me­si­nin bir an­la­mı kal­ma­dı ar­tık. Şöy­le her­ke­sin im­re­ne­ce­ği, kıs­ka­na­ca­ğı, gün­ler­ce ko­nu­şa­ca­ğı bir şe­kil­de olur­sa “ö­ze­l” sı­nı­fı­na gi­ri­yor. Ne ka­dar ga­rip de­ğil mi? En özel olan, ge­nel­leş­tik­çe özel­le­şi­yor; an­lam ka­za­nı­yor.

“Aş­kım, aş­kı­m” di­ye di­ye aş­kı aya­ğa dü­şü­ren ye­ni ne­sil­le­rin, Ka­ra­ko­ç’­un di­ze­le­ri­ni an­la­ya­bil­me­si müm­kün de­ğil. Aşk­la­rı­nı ne ka­dar teş­hir eder­ler­se o ka­dar bü­yük ol­du­ğu­nu sa­nı­yor­lar. Oy­sa aşk, giz­li kal­dı­ğı öl­çü­de bü­yük­tür. Şim­di­ki ne­sil, her­şe­yi fa­ce­bo­ok kı­va­mın­da ya­şı­yor. Or­ta­da ol­ma­ya­nın an­la­mı yok.

Ley­la­’ya “Se­nin aş­kın mı da­ha bü­yük Mec­nû­n’un­ki mi? “di­ye sor­muş­lar. “Be­nim­ki­“ de­miş. Se­be­bi­ni de şöy­le açık­la­mış:

“Dağ­la­ra taş­la­ra be­nim adı­mı söy­le­di. Be­ni her­kes bil­di. Ben­se kim­se­ye söy­le­ye­me­dim. İçim­de tut­tum.”

Mec­nûn, aş­kın­dan ak­lı­nı âzad et­ti­ği için böy­le yap­tı. Onun öz­rü var. De­mek­ki ak­lı ba­şın­da olan adam sev­di­ği­ni di­le ver­mez.

Aş­kın zir­ve hâ­li için söy­le­nen bir söz var­dır. Za­yıf bir ha­dis ol­du­ğu da söy­le­nir. Bir in­san bir in­sa­na âşık olup giz­li tu­tar, if­fe­ti­ni ko­rur­sa ve bu aşk üze­re ölür­se şe­hid olur. Bu­na ör­nek var mı­dır bil­mi­yo­ruz. Çün­kü bi­lir­sek bu şe­hid ta­nı­mı­na gir­mez. Dü­şün­se­ni­ze bir in­san âşık ola­cak; ya­nıp tu­tu­şa­cak; tek dert or­ta­ğı, sır­da­şı Rab­bi ola­cak. Öy­le bir gö­nül dü­şü­nün ki ken­di sır­rı­na dar gel­mi­yor.
Zir­ve­den aşa­ğı­sı, sır­rı­na gön­lü dar ge­len­ler. Ta­ba­na doğ­ru in­dik­çe, ne sır ka­lı­yor ne gö­nül. 

Eşi­nin ken­di­si­ne hiç çi­çek al­ma­dı­ğın­dan şi­kâ­yet eden bir ha­nım an­lat­mış­tı. Ni­hâ­yet, ev­li­lik­le­ri­nin yir­min­ci yı­lın­da bu du­ru­mu di­le ge­tir­miş. Adam­ca­ğız da yıl­la­rı te­lâ­fi et­mek adı­na, ev­li­lik yıl­dö­nüm­le­rin­de gü­zel bir çi­çek yap­tı­rıp eşi­nin iş­ye­ri­ne gön­der­miş. Çev­re­sin­de­ki ha­nım­la­ra böy­le ya­pı­lın­ca na­sıl ha­va­la­ra uç­tuk­la­rı­nı gö­rü­yor­muş çün­kü. Ka­dın­ca­ğız, “Si­ze bir çi­çek gel­di.” di­ye da­nış­ma­dan çağ­rıl­mış. “Çi­çe­ğin eşim­den gel­di­ği­ni gö­rün­ce utan­cım­dan ye­rin di­bi­ne geç­tim. Ma­sa­nın al­tı­na koy­dur­dum. Be­nim ev­li­lik yıl­dö­nü­müm­den ki­me ne?” de­miş­ti. Bi­lâ­ha­re, te­şek­kür bek­le­yen eşi­ne de “Be­ni re­zil et­tin. Evi­mi­zin su­yu mu çık­tı?” di­ye dö­şen­miş.

Bi­zim ne­sil böy­ley­di. Sır­la­rı­mız gön­lü­mü­ze dar gel­se de sı­nır­la­rı­mız var­dı. 
Ge­çen se­ne, “Pat­ron Mut­lu Son İs­ti­yo­r” adın­da yer­li bir film sey­ret­miş­tim. İki genç bir­bi­ri­ni se­vi­yor. De­li­kan­lı ev­len­me tek­lif et­ti­ğin­de, kız kâ­bul ede­cek. Her­han­gi bir en­gel yok. Fa­kat, de­li­kan­lı, ev­len­me tek­li­fi­ni ka­tıl­dı­ğı bir te­le­viz­yon prog­ra­mın­da yap­tı. Bü­tün Tür­ki­ye, onun ne ka­dar bü­yük bir âşık ol­du­ğu­nu öğ­ren­di. Kız­ca­ğız don­du kal­dı. Sev­di­ği ada­mın aşk­la­rı­nı sö­mür­me­si, rek­lam ola­rak kul­lan­ma­sı ho­şu­na git­me­di. 

Bi­ze ne olu­yor böy­le? Öte­ki ma­hal­le­ye kar­şı bu ka­dar mı komp­leks­li­yiz de tak­lit et­me­le­re doy­mu­yo­ruz. Ye­ri ge­lin­ce, “Os­man­lı to­run­la­rı­yız.” di­ye ka­sım ka­sım ka­sı­lı­yo­ruz. Os­man­lı edep üze­re ya­şar­dı.