13 yı­lın bir yan­lış-doğ­ru cet­ve­li çı­ka­rıl­sa, el­bet­te doğ­ru kıs­mı da­ha çok­tur. Genç­lik yıl­la­rı­mı­zı göm­dü­ğü­müz mü­ca­de­le­nin ilk ürün­le­ri­ni al­ma­ya baş­la­dı­ğı­mız yıl­lar­dı ge­çen 13 se­ne. As­ke­ri ve­sa­yet so­na er­di­ril­miş, mil­li ira­de si­ya­set­te­ki ağır­lı­ğı­nı ka­zan­ma­ya baş­la­mış, yük­sek yar­gı­da­ki hu­ku­ki oli­gar­şi yok edil­miş, üni­ver­si­te­ler 28 Şu­bat te­si­rin­den kur­tul­ma­ya baş­la­mış (Ama tam ma­na­sıy­la he­nüz kur­tul­ma­mış.) sos­yal ve eko­no­mik is­tik­rar ma­ya tut­ma­ya baş­la­mış, İs­tan­bul sa­na­yi cun­ta­sı diz­gin­len­me­ye baş­la­mış, bu­na bağ­lı ola­rak İs­tan­bul sa­na­yi cun­ta­sı­nın ba­sın­da­ki bo­ra­zan­la­rı­nın et­ki­si azal­tıl­mış, te­rö­rün kan akıt­ma­sı en­gel­len­miş...  Dub­le yol­lar, ha­va alan­la­rı, ka­na­lis­tan­bul, 3. Ha­va­ala­nı... Da­ha bir sü­rü doğ­ru sa­yı­la­bi­lir.  Bun­la­ra kar­şı çık­mak için Tür­ki­ye­’nin müz­min mu­ha­le­fet par­ti­le­rin­den bi­ri­ne men­sup ol­mak la­zım.

Çok iyi, çok gü­zel, çok hoş da... 13 yıl­lık ik­ti­da­ra rağ­men, me­se­la genç­lik bu yıl­lar zar­fın­da ya­şa­dı­ğı boş­lu­ğu, hiç bir dö­nem­de ya­şa­ma­mış­tır. İn­şa­at mü­te­ah­hi­di uf­ku­nu aşıp işin “in­sa­na ya­tı­rı­m” bo­yu­tu­na ge­le­me­miş ve mev­cut gö­rü­nü­şüy­le de ge­le­ce­ğe ben­ze­me­yen bir si­ya­si kad­ro var ik­ti­dar­da. Ha­re­ke­tin genç­lik ta­ba­nı di­ye bir şey ol­ma­dı­ğı; ta­ba­nın al­tın­da bü­yük bir ob­ruk ol­du­ğu; en ufak bir sos­yal sar­sın­tı­da mev­cut ta­ba­nın bu ob­ru­ğa gö­mü­le­ce­ği bel­li iken, genç­li­ği hiç umur­sa­ma­yan bir ik­ti­dar. 

13 yıl­dan be­ri sü­ren ik­ti­dar var ve ha­la üni­ver­si­te­ye ge­len genç­ler­de kül­tü­rel se­vi­ye tar­tı­şı­la­ma­ya­cak ka­dar fe­ci. 13 yıl­dan be­ri bu ya­ra­ya mer­hem olu­na­ma­dı. Mil­li Eği­ti­m’­in okul­la­rın­dan ge­len ma­mul­ler ha­la çok de­fo­lu. İn­şa­at ya­tı­rı­mı­na ka­fa yo­ran­lar, in­san ya­tı­rı­mı­na ku­lak­la­rı­nı tı­ka­mış va­zi­yet­te­ler.

Dev­let kad­ro­la­rın­da li­ya­kat­tan zi­ya­de, ik­ti­dar gü­cü­ne ya­kın­lık söz ko­nu­su ol­muş; med­ya­da, nev-zu­hur, de­rin­lik­siz, po­pü­list, zevk­siz “be­yaz Müs­lü­man­la­r” pi­ya­sa­ya “A Ta­kı­mı­” ola­rak sü­rül­müş ve hat­ta ba­zı­la­rı “dü­şün­ce ada­mı­” di­ye pa­zar­lan­mış... “Da­va de­li­si Ke­ri­m”­ler “si­yah Müs­lü­ma­n” ka­te­go­ri­sin­de “tü ka­ka­” mev­ki­ine itil­miş...

Seç­me­ni yo­rul­muş ve bık­kın­laş­mış... Çö­züm sü­re­ci ve­rim­siz­leş­miş...  (Ken­di ala­nım açı­sın­dan) üni­ver­si­te po­li­ti­ka­la­rı ve uy­gu­la­ma­la­rı yan­lış...

Ak­lı­ma sor­sa­nız yu­ka­rı­da­ki cüm­le­le­ri ku­rar ama vic­da­nı­ma sor­sa­nız şu ce­vap­la­rı alır­sı­nız:

İs­tik­rar, as­la vaz­ge­çil­me­zi­miz­dir... 13 yı­lın en bü­yük ka­za­nım­la­rın­dan bi­ri is­tik­rar­dır. 

PKK ve HDP’­nin pe­şi­ne ta­kıl­mış bir mu­ha­le­fet­le, ül­ke bir kao­sa sü­rük­len­mek is­te­ni­yor. HDP’­yi par­lat­ma gay­ret­le­ri­nin ar­ka­sın­da, İs­tan­bul sa­na­yi cun­ta­sı­nın çı­kar­la­rı var. Çün­kü, çı­ka­cak ka­os­tan en faz­la İs­tan­bul sa­na­yi cun­ta­sı fay­da­la­na­cak ve hat­ta tek­rar po­li­tik be­lir­le­yi­ci güç ola­cak­lar.

Ke­ma­list çiz­gi­ye de­mir atan MHP’­ye mi oy ve­re­lim?

Bir tür­lü ken­di­si­ni ye­ni­le­me­yen CHP’­ye mi oy ve­re­lim?

Bo­şa gi­de­ce­ği­ni bi­le bi­le it­ti­fak­çı­la­ra mı oy ve­re­lim?

Bü­tün bun­la­rı dü­şün­dük­ten son­ra en önem­li­si de şu: Ge­li­nen şu nok­ta­dan son­ra, tam da dar bo­ğaz­dan ge­çer­ken,  ge­mi­yi terk et­mek ah­la­ki mi?

Ben, ger­çek dost­lu­ğun, bir şan­sa da­ha ver­mek üze­re, dar gün­ler­de dos­tu yal­nız bı­rak­ma­mak ol­du­ğu­na ina­nı­yo­rum.

Evet, 7 Ha­zi­ra­n’­da dos­tu yal­nız bı­rak­ma­ya­lım ama 8 Ha­zi­ra­n’­dan iti­ba­ren de he­sap sor­ma­ya baş­la­ya­lım.