Uyutuluyoruz…

Hem de mışıl mışıl, derin derin…

Ceplerini doldurmak için her yolu mubah sayan, gözleri ranttan başka bir şey görmeyen, yeri geldiğinde dini dahi istismar etmekten çekinmeyen bezirganların ele geçirdiği bir medya tarafından uyutuluyoruz.   

Ülke kamplaşıyormuş, insanlar birbirinin boğazına sarılıyormuş, aileler birbirine düşman oluyormuş, bin yıldır birlikte yaşayan kardeşlerin arasına kan giriyormuş, sınırımızda PKK devleti kuruluyormuş kimsenin umurunda değil. 

Tek dertleri “yeniden bir seçim olsa da trilyonları cebe indirsek”… 

Hal böyle olunca vatandaş çevresinde ne olduğu, sokakta neyle karşılaşacağını kestiremiyor, göremiyor.

Tıpkı İzmir’de yaşananlar gibi…

Gazetelerin, televizyonların duymadığı o olay gibi…

Tarih, 15 Nisan 2015…

Arkadaşlarıyla birlikte Karşıyaka’dan evine dönmek için yola çıktı Yunus Tuaç…

Halkapınar’da indi ikinci bir aktarma ile eve gideceği son araca binmek için durakta beklemeye başladı.

Saat 23.00 civarıydı… Otobüs bir türlü gelemedi. Bu sırada yanına 2 kişi geldi… 

Durakta başka yolcular beklemesine rağmen doğrudan Yunus’a yönelip, sataştılar.

“Bize sigara ver.”

Yunus sigara olmadığını o yüzden veremeyeceğini söyledi.

Uzun uzun baktıktan sonra Yunus’un boynunda asılı ay yıldızlı kolyeye kilitlenmişti gözleri…

Düşmanca bir ses tonuyla “Siz Kürtleri aşağılıyorsunuz” dedikten sonra doğrudan kolyeye uzanıp koparmak istedi.

Yunus o eli kendisine değil, bayrağa uzanan el olarak gördü, izin vermedi. 

Hatta müdahale etmek zorunda kaldı.

Amaçları çok önceden belirli olan, aralarında Kürtçe konuşanların sayısı 2’den 8’e çıktı.

Bir kişiye 8 kişi!

Yaklaşık yarım saate yakın süren bir kavga oldu.

Ne yaptılarsa kolyeyi alamadılar, Yunus’u da yıkamadılar…

Aralarından biri belinden çıkardığı bıçağı doğrudan Yunus’u gözüne sapladı.

Ay yıldıza tahammül edemeyen saldırganlar olay yerinden kaçtı.

Kan damlıyordu gözlerinden Yunus’un…

Şoförler yardıma koştu, onu durağa aldılar.

Tam tamına 1 saat ambulansın gelmesini beklediler.

Bu arada gözüne tampon yapıyorlar, akan kanı durdurmaya çalışıyorlardı.

Hastaneye kaldırıldı… 

Durum oldukça ciddiydi… Doktorlar gözünü kaybetme riski olduğunu söyledi.

Yunus da tek bir üzüntü, tek bir kaygı yoktu…

“Ay yıldızı alamadılar” dedi…

***

Önceki gün Yunus’un gözünün durumu belli oldu.

Ege Üniversitesi Hastanesi Göz Bölümü’ne doktoruna gitti, konuşmasına izin vermeden:

“Yüz ifadenden anladım söylemene gerek yok doktor…Vatan sağ olsun ne diyelim.” 

Yunus 19 yaşındaydı… Ay yıldızını vermemek için gözünü kaybetti.

Kahraman arayanlara, gerçek bir kahraman…

Peki, sosyal medya hesaplarından PKK ve HDP paylaşımları yapan saldırganlara ne mi oldu?

Sadece ikisi yakalandı.

Mahkeme karar verdi, sanıkların tutuksuz yargılanmasına…

Ay yıldızlı kolyeye İzmir’in orta yerinde saldıranlar, yetmeyip gencecik bir çocuğu gözüne kast edenler serbestler ve aramızdalar…

Belki otobüste, belki dolmuşta…

Sokakta tek başına yürüyen hanımlarımıza, bacılarımıza, çocuklarımıza saldıracaklar belki de…

İşte gösterilmeyen, gösterilmek istenmeyen bir Türkiye manzarasıdır İzmir’de yaşananlar…

Kendisiyle görüştüğüm Yunus kardeşim aynen şunları söyledi “Ben ay yıldıza olan sevgi ve saygımın gereğini yaptım, yine olsa yine yaparım.”

Bu kadar vurdumduymazlığın arasında bu vatan ayaktaysa, ay yıldızlı şanlı bayrağımız dalgalanıyorsa Yunus yüzlü kahramanlar sayesindedir.

Kaos çıksın da cebimi doldurayım diyen istismarcılara inat Yunus Tuaç, hastaneden taburcu olduktan sonra Ege Üniversitesi’nde PKK’lılar tarafından şehit edilen Fırat Yılmaz Çakıroğlu’nun mezarına gitti ve ağzından:

“Şehit olup yanına gelemedim gazi olup mezarının başına gelebildim” sözleri dökülüyor…

Hiçbir gazetenin tek satır yer vermediği, hiçbir TV kanalının tek bir saniye zaman ayırmadığı, tek bir siyasetçinin, tek bir STK’nın geçmiş olsun demediği Yunus kardeşimize kocaman bir geçmiş olsun…

Sizin gibi kahramanlarla bu bayrak daha gür dalgalanıyor…