Gözlerini dünyaya açan bütün insanlar çıplak, aç, tecrübesiz ve sıfır bilgiyle dünya nüfusuna artı bir olarak düşerler… Ailesi ve çevresinden artık her ne öğrenmişse inancına ve hayat tecrübesine birer nakış gibi işlenir…

İslam’la tanışmayan bütün insanlar ölüm ötesi bilgilerden pek emin olamazlar… Sonraki hayata dair şüphe kendi hayatlarını karartır durur… Dünyadan aldıkları/alacakları zevkler sınırlı, bu zevkleri unutturan şüphe ve merak ise oldukça fazladır… Bu yüzden batıdaki insanlar/iman etmemiş olanlar bütün zevkleri tattıktan sonra intihar ederler…

Nereden geldiğini, neden geldiğini ve nereye gideceğini bilmeyen bir insan için bu dünya hakikaten de çekilmez bir mekân olur… İnsan huzurlu bir hayat yaşayamaz… Ve karanlığı çok olan, insan hayatına yön vermek isteyen zalimleri çok olan bu dünyada zayıf olan, fakir olan bir insan ne yapabilir ki?

İnsanların karanlıklarda kalmamaları ve tek aydınlığa gelmeleri için herkes tarafından kolaylıkla anlaşılan bir el feneri hükmünde bir kitap gönderdi:

 “Elif. Lâm. Râ. (Bu Kur'an), Rablerinin izniyle insanları karanlıklardan aydınlığa, yani her şeye galip (ve) övgüye lâyık olan Allah'ın yoluna çıkarman için sana indirdiğimiz bir kitaptır.”[1]

Bütün insanlığa gönderilen bu kitap bu dünyada da rahat yaşamanın formüllerini sunmuş… Bütün dünya dillerine çevrilen bu kitap birçok Hristiyan’ın iman etmesine ve o iman edenlerin de çok güzel birer İslam davetçileri olmalarına vesile olmuştur…

O kitap karanlıklardan aydınlığa alırken aydınlık diye vasıflanan yolun başka özelliklerinden de bahseder:

“…yani her şeye galip (ve) övgüye lâyık olan Allah'ın yoluna…”

O yol Allah’ın yoludur…

Allah bir şey sahiplenmişse ve adres olarak göstermişse o bahsedilen şeyde en ufak bir defo, bir hata göremezsiniz… Gözleriniz kapalı emin bir şekilde çıkar yürür ve koşarsınız… Hiçbir güç-Allah dilememişse- sizi o yoldan alıkoyamaz ve sizi karanlıklara geri çekemez…

[1] İbrahim. 1