Şeytanın bu taktiği daha çok İslami ilimlerden uzak kalmış, kitap okumasını sevmeyen, sadece aklına güvenen kişiler üzerinde oldukça etkilidir… Allah’u Teâlâ bir şeye haram demişse o haramdır… Ama ilimden mahrum olan insanlar ise Allah’ın haram dediği şeyde kendi kraterlerine göre bir sakınca bulamamakta ve Allah’a rağmen Allah’ın hükmünün yanlış olduğunu ve kendi kanaatinin doğruya daha yakın olduğunu iddia edercesine zanlarıyla hareket ederler…

Tıpkı şeytanın kendi zannıyla hareket edip ateşin topraktan üstün olduğunu iddia ederek haşa Allah’ı bilgisizlikle suçladığı gibi…

Bakın şeytanın bu tuzağına karşılık Allah’u Teâlâ ne buyuruyor;

“İçlerinde bir takım ümmîler vardır ki, Kitabı bilmezler. Bütün bildikleri kulaktan dolma şeylerdir. Onlar sadece zan ve tahminde bulunuyorlar.”[1]
“Yeryüzünde bulunanların çoğuna uyacak olursan, seni Allah'ın yolundan saptırırlar. Onlar zandan başka bir şeye tâbi olmaz, yalandan başka söz de söylemezler.”[2]
“Rabbiniz hakkında beslediğiniz zan var ya, işte sizi o mahvetti ve ziyana uğrayanlardan oldunuz”[3]

Bu üç ayete dikkatlice baktığımızda şeytanın ilimden uzak kalmış kişileri “zan”larını kullandırarak tuzağa düşürüyor… Bu da bizlere ilmin ne kadar da önemli olduğunu gösterir.

Allah’ın haram kıldığı herhangi bir amel karşısında şeytan o amelin zarar veren boyutunu bir yandan gizlemeye çalışırken diğer yandan da süsleyip cazip hale getirir… Cazip hale gelen bir amel doğal olarak nefse de hoş gelecektir… Tek bir engel kalıyor o da o amelin hükmü… Allah’u Teâlâ o amele haram derken sizin katınızda gayet doğal, hatta faydalı bir amel olarak gözükür… Ama sizi o harama sürükleyecek bir cesaret, bir fetva lazımdı… İşte o fetva “Zan” tuzağıyla çıkar… Ve dersiniz ki;

“Bu amelin günah olduğunu zannetmiyorum! Hem neden günah olsun ki?” denir ve fetva kendi nefsinizden çıkarak harama doğru koşar adım gidersiniz…

Haydi buyurun!

Allah’ın haram dediği bir amel sizin katınızda bir bakmışsınız helal olmuş…! Zanla hareket etmeden önce hata yapılmaması adına bakın Allah’u Teâlâ nasıl uyarıyor;

“Hayır, Rabbine andolsun ki aralarında çıkan anlaşmazlık hususunda seni hakem kılıp sonra da verdiğin hükümden içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın (onu) tam manasıyla kabullenmedikçe iman etmiş olmazlar.”[4]

İçlerinde sıkıntı duyarak amel edenlerin bile imanı kabul edilmezken zanla hareket edenleri siz düşünün artık!

[1] Bakara.78 [2] En’am.116 [3] Fussilet.23 [4] Nisa.65