Bu haftaki Fenerbahçe-Galatasaray maçı için 5 bin polis görevlendirilmiş. Ne var, ne oluyor? Sınırötesi bir harekât mı bu? Kadıköy bizim kendi ilçemiz değil mi?
O yetmiyor, bir de Bursaspor-Beşiktaş maçı sebebiyle bütün Bursa Polisi şimdiden seferber olmuş.
Elbette.
Barış mitinglerinde bile savaş çıktığına göre Spor Barıştır sözüne kim inanır?

***

Futbol seyircisi niye böyle oldu?
Nedir bu estirdiği terör?
40 yıl önce bile böyle değildik.
Statlarımız ışıksız, sahalarımız çimsizdi ama tribünlerimiz bâri hiddetsizdi.
O tertemiz sloganlara şimdi hasret kaldık. Tatlı şakalardan, zarif esprilerden ibaret o karşılıklı sataşmalar, bir mizah kültürü olarak ne zaman toprağa gömüldü? Çimleri kazısak acaba alttan çıkar mı?

***

Bizde futbol ne kadar ilerlediyse tribün o kadar geriledi.
Yazık bu güzelim tesislere.
Günah bu güzelim spor sayfalarına.
Yazarlara, uzmanlara, yorumculara, naklen yayıncılara, oturumlara, teknolojiye günah.
Günah bu hakemlere.
Her gün yazsak ne olacak? Okuma yazma bilmeyen, bıçaklı sopalı bir nesil gelmiş tribünlere yerleşmiş... Beyefendi insanlar maça gidemez olmuş. Tertemiz çocuklara anne babalar artık izin vermiyor. Meydan öbürlerine kaldı.

***

İyi ki Metin Oktay’ı, Can Bartu’yu, Turgay’ı, Lefter’i seyretmişim vaktiyle... Ne yazık, onlar kendilerini seyredemediler. Televizyon yoktu.
İyi ki seyretmişim.
Bir Beşiktaşlı olarak ben, Fenerli Can Bartu’yu ve G.Saraylı Turgay’ı iyi ki alkışlamışım. Şimdi olsaydı mümkün müydü alkışlamak?
Lise talebesiyken Bursa’da iyi ki futbol oynamışım. Rakip takımın taraftarı da alkışlamıştı beni... Şimdi mümkün müydü?
İyi ki sporla beslenmiş “mutlu” bir insanım.
Şimdi tribünlerdeki mutsuz gençliği hayretle seyrediyorum. Ne yapayım? Şiddet’ten nefret ediyorum.