Türkiye’nin bugün yaşadığı sancıların temel sebeplerinden biri ezberlerin bozulmaya başlanmasından ileri geliyor.
Olayların adını koyalım:
Dersimiz yakın tarihtir.
Bugünkü çıkmazlar, dünkü hatalardan kaynaklanıyor. Evet, çok hata, birçok yanlış, bugün artık dönülmez noktada olma kıdemi kazanmıştır. Bir bakıma galatı meşhurdur. Fakat düne dair tahlil gücümüz, sağlıklı yorumlar, bugünü kavrayıp yarınları yerli yerine oturtmamıza yardımcı olacaktır.
Uzunluk ölçüsü, ağırlık ölçüsü, harf, rakam, takvim ve daha birçok klasiğimizi bir gecede mahzene kaldırmışlar. Bunu yaparken gerekçeleri şuydu. Dünyanın tercihi de bunlar. Biz de onlar gibi fötr giyer, kilogramla tartılır, metreyle ölçülür, her sabah sakalımızı kazır, sol elle yer, soldan sağa yazarsak medeni oluruz. Medeni dünya, bu rakamları, bu ölçüleri, bu kıyafetleri kullanmakta, çatalı şöyle, kadehi böyle tutmakta.
Onlarca yıl bu masalı dinledik ve inandık. Çünkü dünyaya kapalı bir açık hava hapishanesindeydik.
Televizyon yoktu.
Gazete sanki yoktu.
Telefon, varlıklı evlerde danteller altındaki antikaydı. Dışarıya çıkmak, dünyayı tanımak belki hayal edilirdi. Bir Türk’ün dünyaya bedel olduğu, yurtta sulh olduğunda cihanda da sulhün yaşanacağına samimiyetle inanılan zamanlardı. Etraf hain komşularla doluydu. Paris’te doktora yapan her Hoca, hemen nerdeyse her dersine ben Paris’teyken diye başlardı.
Talebe de uzak galaksilerdeki Paris’i hayranlıkla dinlerdi.
Ama bir de baktık ki Kongolu çocuklar bile su gibi İngilizce öğrenmişler, harf inkılabı yaşamış muasır cumhuriyet çocukları turist karşısında ter döküyorlar.
Her değişiklik sen gerisin kaşesini taşıyordu.
Köprülerin altından çok sular aktı.
Ama vurdu geçti.
Aldı geçti.