Beşar Esad direnecek. Basit düzenlemelere bile yanaşmıyor. Reform yapmıyor, yapamaz. Zira hiçbir seçimi kazanması mümkün değil. Suriye halkının küçük bir parçasını temsil ediyor. Seçimi kaybedince ne olur? Toparlanıp gider mi?
Bu da mümkün değil. Mutlaka sorgulanacaktır. Sonuç bellidir. Onun için, İran desteğiyle Batı’nın baskısından kurtulmak yoluna girdi. Tedhiş, baskı, asıp kesme yolu ile halkını sindirmekte devam edecek.
Şimdi Lazkıye (Ar. Lâzıkıyye) limanını berkitiyor, takviye ediyor, gerçek bir üs hâline getirecek. Bu yolla İran’dan ağır silâhlar alacak. Halkını daha korkutup demokrasileri tereddüde düşürecek. İran’la da kapışmaya henüz hazır bulunmayan demokrasi dünyasını durduracak. “Asıp kessin bize ne?” dedirtecek. Bu plan yürür mü?
Hayır yürümez. Zira İran’ın Doğu Akdeniz’de İskenderun Körfezi güneyinden Suriye ve Lübnan sahilleri boyunca tâ İsrail sınırına kadar yerleşmesine izin verilmez. İran’ın son yıl içinde Akdeniz’e soktuğu iki denizaltı ve üç fırkateyn ciddi bir güç oluşturmuyor. Hatay’ın hemen güneyinde, burnumuzun dibinde Lazkıye’de İran-Suriye üssünün, Türkiye’ye de karşı olduğu açıktır.
Batı’nın gündeminde birinci konunun finans krizi olması dolayısıyla, Suriye’yi kendi hâline bırakacağı hesabı yanlıştır. Demokrasi dünyası en hafifinden Libya’daki gibi asker çıkarmaksızın havadan bu üssü yok etmeye girişebilir. Bu da Suriye ile savaş demektir.
Hitler’in inadı, Almanlar’ın 1000 yılda Slavlar’dan alıp en büyük kültür merkezleri hâline getirdikleri beldelerin, ülkelerin ebediyyen kaybı ile sonuçlandı. Breslau, Danzig, Königsberg gibi anlı şanlı Alman şehirleri artık Almanlar’ın değildir. Almanlık’tan eser bile kalmadı. Suriye’de azınlık iktidarının direnmesi, coğrafyayı mutlaka değiştirecektir. Irak’ta olan Suriye’de niçin olmasın? Türkiye sınırında kendi halkını asıp keserek nümayiş yapmak, Türkiye Cumhurbaşkanı’nın kardeşçe mektubunun cevabı mıdır? Ne akılsız bir politikadır. Ama diktatörler bunu yapagelmişlerdir.