Yıllardır kandiller, Ramazan ayları, Bayramlar, Cum'a geceleri kutluyoruz. Bu vesile ile sohbetler dinledik, programlar düzenledik.

Şimdi burada bir duralım ve geriye dönüp şöyle bir bakalım:

Bu ânımıza kadar ne kadar mesafe kat etmişiz?

Ben kendi adıma konuşuyorum; Olduğum yerde kalakalmışım. Yol alamamışım. Kim bilir benim gibi niceleri aynı konuda bocalıyor.

Nasıl mı fark ediyorum?

Arz edeyim:

* Kalbim titremiyor.

* Allah'ın adı anıldığında içimde bir şeylerin değiştiğini hissetmiyorum.

* Günde 5 vakit okunan ezanları duyuyorum. Lakin okunan ezanların ruhumda bir gedik açmasına fırsat tanımıyorum. İcabını yerine getiremiyorum.

* Aklım söylüyor; ama kalbim hissetmiyor.

Sizler de bu minval üzereyseniz lütfen kendilerimize şu soruyu sorup üzerinde kafa yoralım:

İmân ettiklerimiz, hayatımıza neden şekil vermiyor?

Uygulayamadığımız dinimizin hükümleri ve güzellikleri; tembelliğimiz ve hevâlarımız arasında boğulmamıza zemin hazırlıyor.

Boğuluyoruz... Lâkin elimizdeki kurtuluş simidine (imân ettiğimiz esaslara) sarılamıyoruz.

Bu böyle gitmez, gitmemelidir de.

Öyle ise gelin bu labirentin çıkış yolunu aklımızı da kullanarak birlikte bulalım. Şunları sıralayabiliriz:

* İşe tövbe ile başlayalım.

* Kendimizi muhasebeye çekelim...

* Bolca tefekkür edelim.

* Haram ve helâllere hassas olalım.

* Kul olma gayretine girelim.

* Âlemlere rahmet olan Peygamberimiz (s.a.v.) Efendimiz'i tanıyalım. Sünnetlerine tavizsiz uyalım. Karanlıklarımızın sünnet projektöründen mahrumiyet sebebiyle olduğunun farkına varalım.

* Üzerimize düşenleri yerine getirmemiz gerekenleri geçiştirmeyelim; zinhar ertelemeyelim.

* Büyük bir iş yapmak mı istiyoruz? Bunun için önce küçük bir adım atalım. Her şeyi bir anda değiştirmeye kalkışmayalım. Öncelikle ve ivedilikle kendi ruh dünyamızı restore edelim. Eğer bunu yapabilirsek o zaman:

a. Evimizin de,

b. Eşimizin de,

c. Çocuklarımızın da,

d. Hatta dostluk kurduklarımızın da değiştiğini göreceğiz

Emin olun bu hiç de zor değildir.