Namık Kemal “Hirrename”yi yazdı.
Yani “kediname”, “kediler için şiir”. Güzel manzumedir. Zamanının Moskof yanlısı bir sadrazamı için yazılmıştır.
Kedimin her gece böbrekle dolardı sepeti...
Sepeti dolan, rahatı yerinde olan, saltanatlı bir kedi... Köşe minderine kurulmuş, yediği önünde, yemediği çöpte; biteviye bıyıklarını yalıyor. Ama –di’li geçmiş zaman kullanıldığına göre, o “eskiden” miş!
Keyfi gelse bıyığın oynatarak mırlar iken
Kızdırırsan yüzüne atlayarak hırlar iken
Kuyruğu geçse ele dırlanarak hırlar iken
Eyvah! Ne keyif kalmış, ne keyiften mırlama; posbıyıklar tarümar...
Gel de Namık Kemal gibi üzülme!
Neden böyle oldu? Acaba kedinin başına ne geldi?
Kedimi gaflet ile fare-i idbâr yedi
Buna yandı yüreğim âh kedi vâh kedi
Şairimizin darat ve tantana içinde yaşayan devletlu kedisini düşkünlük faresi yemiş! Siz Namık Kemal olsanız yüreğiniz yanmaz mı?
Devir kedi devri değil! İt köpek devri!
Öyle öyle olmasına da, bir “kelbname” yazan yok!
Ama kelbler cihetinden alınan rivayetlere göre,
Türkiye Cumhuriyeti tarihinde bir ilk yaşanmış... Asker laiklere sert muhtıra vermiş. Genelkurmay kendilerini eleştiren laik kesimin iki sembol ismine 4 maddelik zehir zemberek bir açıklama ile cevap vermiş...
İtimin her gece kemik ile dolardı tabağı...
O da habire yaltaklanır, çemkirirdi bayağı!
İt bir kere kemiğe alıştırılmış. Paşası önüne atacak, o da yaltaklanacak. Havlayacak, pavkuracak...
Ve elbette kuyruk sallayacak! Mükafat olarak gökten kemik yağacak!
Sonra da “atıl it!” buyruğunu duyunca senin benim paçalarıma yapışacak. Hırıltısı dünyayı tutacak...
İt itliğini yapacak, paşa paşalığını. İte kemik atmayan paşa olur mu hiç?
Madem ki ite kemik atmıyorsun öyleyse sen paşa değilsin!
Sokulunca yatağa kovmak ile gitmez idi
Okşamakla tokadı tekmeyi farketmez idi
Yiyecek görse gözü havlaması bitmez idi...
Sözü uzatmanın âlemi yok: İtinin adını “paşa” koymuş. Kim? Paşanın iti! Mehmet Akif’in deyimiyle “üç buçuk soysuzun ardından zağarlık yapan”lar.
“-Paşanı değiştirmişsin?”
“-Paşa beni değiştirince, başka çarem kalmadı! İlle de dinleyecek bir paşa lâzım!”