Bir “devletin resmi yüzü”nü “hukuki yapı”sına bakarak anlayabilirsiniz. Devletin “resmi din anlayışı”nı görmek için “hukuk metinleri”nde “dinin nasıl tanımlandığı”na veya “dine biçilen rol”e bakmalısınız.
T.C.’nin resmi din anlayışını merak edip hukuk metinlerine şöyle bir bakayım dedim. Gördüklerimi sizlerle paylaşıyorum.
Anayasanın Başlangıç kısmında Allah’tan başkasına, Atatürk’e “ölümsüzlük-eşsizlik” vasıfları isnat edilir. Devletin “din”den bağımsız, “Laik” olacağı hükme bağlanır; “Laiklik’in gereği” olarak, din asla “devlet işleri”ne müdahil olamayacaktır. Başlangıç’ta ve 6. maddede, Allah’a ait egemenlik hakkı, dine aykırı yasalar çerçevesinde “toplum”a verilir. 2. maddede sayılan “devletin nitelikleri” arasında “din” yoktur, ama “dine vicdanlar dışında hayat hakkı tanımayan Laiklik” vardır.
10. madde, hangi dinden olursa olsun, herkesin eşit olduğuna hükmeder; Müslüman ile “gâvur”u eşit sayar ve devletin tüm kurumlarını buna uymaya icbar eder.
24. maddeye göre herkes vicdan, dinî inanç ve kanaat hürriyetine sahiptir, ancak 14. madde ile, dini ibadet ve törenler, devletin laik niteliğine dokunmaması kuralına tâbî tutulur. Yani “Laiklik”in müsaadesi kadar dindar olunacaktır. Din ve ahlâk eğitim ve öğretimi “Laik devlet”in gözetim ve denetimi altına alınır. “Devletin sosyal, ekonomik, siyasî veya hukukî temel düzenini kısmen de olsa din kurallarına dayandırmak” yasaklanır; böylece din için “vicdanlara hapsedilmiş bir biçim” tanımlanır.
Anayasanın 42. maddesine göre eğitim ve öğretim, İslam’ı hayattan uzaklaştıran “Atatürk ilkeleri ve devrimleri”ne göre yapılacaktır; “Atatürkçülük”e aykırı eğitim-öğretim yerleri açılamaz. “Dine dayanmayan Anayasa”ya sadık olunmayacaksa, “eğitim ve öğretim hakkı” yoktur. 58. maddede, din işe karıştırılmaksızın, gençliğin “Atatürk ilke ve inkılâpları doğrultusunda” yetiştirilmesine hükmedilir.
Milletvekilleri (Madde-81) ve Cumhurbaşkanı (Madde-103) için düzenlenen yemin metinlerinde “din” yoktur; bilakis dini hayattan uzaklaştıran “Laik devlet yapısına sadakatle bağlı kalınacağı”na yemin edilir.
“Dini düşünce” es geçilirken, 134. maddeyle “Atatürkçü düşünce”yi, “Atatürk ilke ve inkılâpları”nı yaymak amacıyla anayasal bir kurum oluşturulur. Buna karşın, 136. madde kapsamındaki Diyanet İşleri Başkanlığı “dine göre” değil, “Lâiklik ilkesi doğrultusunda” çalışacaktır.
Anayasanın 174. maddesinde ise, İslam’ı devlet ve toplum hayatından silip atan “devrim kanunları”na “anayasal koruma” getirilir.
Ceza Kanunu’nun 3. maddesiyle, “kanun önünde” kişiler arasında “din bakımından ayrım” yapılamaz, hangi dinden olursa olsun aynı kanunlara tâbî tutulur. Böylece dinin “ceza kanunu”na dair hüküm koyamayacağı esasa bağlanır. 122. maddeye göre devlet, “dini farkılıklar”a aldırış etmez, herkesi eşit sayar. Eşit olarak tâbî olunacak hükümler ise “kaynağını dinden almayan hükümler”dir.
115. maddedeye göre dinin, kendi kurallarını kendi mensuplarına uygulama yetkisi yoktur. Dinin, hükümlerini uygulamayanlara öngördüğü yaptırımlar yok sayılır; bunları uygulamak cezayı gerektirir. 125. maddeyle “dince kutsal sayılan şeyler”e hakaret yasaklanır, ancak inanan insanın dini kutsallara göre yaşama hakkı yoktur. “Devletin düzenini dine dayandırmak” suç sayılır.
Ceza Kanunu, 153. maddeyle “din”e ibadethaneler ve mezarlıklar dışında bir alan bırakmaz. Bir “dinî inanış”ı benimseyen toplum kesimini tahkir suç sayılırken, “o inanışa göre yaşamaya çalışmak” da suç sayılarak, din vicdanlara hapsedilir.
216. maddenin önceki versiyonları 163 ve 312 idi. Bu maddeye göre, “dini inanışlar ve yaşayışlar arasındaki farklılık”a işaret etmek, dikkat çekmek, “halkı kin ve düşmanlığa tahrik veya aşağılama” olarak tanımlanır ve şiddetle cezalandırılır. Yani din, “devletin iteklediği alan”ın dışına çıkamaz.
219. maddeye göre, “imam, hatip, vaiz, rahip, haham gibi dini reislerden biri vazifesini ifa sırasında alenen hükümet idaresini ve Devlet kanunlarını ve hükümet icraatını takbih ve tezyif ederse”, cezalandırılır. Dine aykırı devlet düzenini ve yasaları eleştirmek ve reddetmek suçtur. Aynı eylemi yapan iki kişiden birinin dini sıfatı varsa, ona daha fazla ceza öngörülür. Yani kimse, “dinine dahleden devlet sistemi”ne dahledemeyecektir. Böylece din, tamamen zapturapt altına alınır.
Ceza Kanununun 230. maddesiyle, İslam’ın -şartları mucibince- müsaade ettiği “çok evlilik” ve “resmi muamele” olmaksızın kıyılan “dini nikâh” suçtur. Maddenin son fıkrasıyla, “yasal evlenme akdi” yapıldığına dair belge olmadan evlenme için dini törene ceza öngörülür.
Hülasa: Türkiye Cumhuriyeti’nin resmi din anlayışı İslam’a hayat hakkı tanımaz.