Balyoz dâvâsı hukuk adına hareket edenlerin engelleme dâvâsıydı aynı zamanda.


“Baro”nun öğütlerine uyan avukatlar mahkemeyi boykot ettiler. Maksat mahkemeyi alabildiğine uzatmaktı. Süreç uzayınca, içeriden, dışarıdan müdahale ihtimali artardı.

Dâvâ böylece siyasallaşırdı.

Mahkeme bu engellemeyi aştı ve kararı verdi. Bütün mahkeme kararları tartışılır...

Tabiî Yassıada Mahkemesi kararlarının tartışılmazlığını unutmadık. Yassıada hukuk rezaletini sahiplenenler, İstiklâl Mahkemelerinin “zanlının idamına, şahitlerin bilahire dinlenmesine” misillu kararlarına övgüler düzenler, şimdi gerçek hâkimlerin açık duruşmalı mahkemesini kıyasıya eleştiriyorlar.

Eğer balyozu indirselerdi, onların kuracağı mahkemenin kararları tartışılabilecek miydi?

Neyse soru sormayı bir kenara bırakalım.

Hani şu Çetin Doğan... Balyoz dâvâsının 1 numarası... Emekliliği kesinleşince ziyaretlere başlamış, sağda solda tahrikkâr konuşmalar yapmaya girişmişti.

Bu konuşmalarında Yemen türküsüne sataştı. Halkın bu türküde dile gelen hissiyatını hafifsedi.

Ne işimiz vardı Yemen’de?

Bu adam askerdi! Hemi de erkân-ı harp (uydurukçası: Kurmay). Yani vatan müdafaasının nasıl bir stratejiye dayanması gerektiğini en önce bilmesi gereken biri...

“Yemen’de ne işimiz vardı” diyen generalin kızı, ne işi varsa gitti ABD’de bir amerikalı ile evlendi. ABD’de şu soruyu soran var mıdır acaba: Afganistan’da, Irak’ta ve hatta Türkiye’de ne işimiz var?

Onlar sormuyorsa, Çetin Doğan’ın sorması gerekirdi. Eğer bu soruyu sorsa idi, bilhassa ABD-Türkiye, İsrail-Türkiye ilişkilerini sorgulasaydı, onun eyyamcı olmadığına inanırdık.

ABD’yi sorgulamak bir yana, ABD’den esen rüzgârlarla 28 Şubat gemisinin yelkenlerini doldurdu. 28 Şubat’ta, ABD’nin ve İsrail’in desteği olmasa bu süreç balyoza gider miydi?

28 Şubat Türkiye’nin istikrarına karşı çok keskin bir hamle idi. Türkiye’yi ayakta tutan zemin sarsılmaya başladı. Halk tepetaklak gidişi gördü ve 28 Şubatçılığı bitirecek seçimi yaptı: 2002...

Bu tarihten sonra darbeciler ABD’nin desteğini umarak bir hayli işler yaptılar. Balyoz da bunlardan biri değildir diyemeyiz. Bunun adı ABD’yi darbeye zorlamak. Çünkü biliyorlar ki, iç dinamiklerle darbe yapmak mümkün değil.

O sıralar Çetin Doğan’ın damadı nasıl bir rol oynadı bilemiyoruz. Muhtemelen paşamıza okyanus ötesi üfürükler yaptı. Fakat nefesi yetmedi! Şimdi kayın peder (fader in low) içeride. Üstüne üstlük ağır bir cezaya çarptırıldı. Damat kaleme sarılmış, Washington Post gazetesinde döktürmüş.

Harvard’lı damat Dani Rodrik yargı sürecini “sun’i” olarak nitelendirmiş. Türkiye’deki mahkemelerin, “hangi siyasî görüşte olduğu fark etmeksizin tüm hükümet karşıtlarını cezaevine göndermek için fazla mesai yaptığı”nı yazmış.

ABD kamuoyunun sinir uçlarına hitab ediyor damat. Madde bir: Hükümet diktatör, mahkemeleri yönlendiriyor!

Bu tahrik yetmez elbette. 1000’den fazla Kürt siyasetçi ve aktivist terörle bağlantılı oldukları gerekçesiyle yargılanıyormuş. Türkiye’deki tutuklu gazeteci sayısı, Çin ve İran’ı geçmişmiş!

Sırtlarını silaha dayadıklarına bakmayın, onlar siyasetçi, gazeteci demek istiyor damat.

Mahkemenin dayanağı olan belgelerin sahte olduğunu, bilirkişi raporlarını dikkate almadığını yazmış. Mahkeme kendi bilirkişiye gönderdiyse, bunları kaale alır. O sırada sanıklar sağdan soldan, parayla-nüfuzla birtakım bilir-bilmez kişilerden raporlar temin edebilirler.

Bunları ister kaale alır, istemezse almaz.

Aslan damat elbette bunlarla yetinmez. Asıl Amerikan gâvurunun bam teline basması lâzım. ABD kamuoyu, yönetimi kahramanını iyi tanımalı.

İslâmofobinin habire yükseldiği bir ülkede gerçek tahrik bu noktadan olur.

Damat diyor ki: “TSK yıllarca Türk toplumundaki İslâmcı güçleri bastıran güçlü bir kurum idi. Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, Balyoz dâvâsını ordunun kafasını koparmak için araç olarak kullandı.

Evet, ey Amerika! Türkiye’yi İslamcılar ele geçirdi. Orduyu da sindirdi. Şimdi İslâm’la kim mücadele edecek?”

Damat işi biliyor, Çetin Doğan da. Böyle damat varken, avukata ne ihtiyaç var.

Avukat tutma, damat tut!