Kabrin bütün mermerleri sanki gözlerimin içine bakıyor... Aralarındaki tek canlı benim... Tamamının defteri dürülmüş durumda... Kendi iradeleriyle sevap kazanma fırsatları ellerinden alınmış... Tüm beklentileri tanıdıklarında ve kendileri adına dua edecek ziyaretçilerde...

Ölüm tarihiyle doğum tarihini çıkarıyorum ve karşıma hemen hemen her yaş çıkıyor... Benim yaşımda ölenler, kardeşimin yaşında ölenler, dedemin, halamın, oğlumun, karşı komşunun, yeğenimin, postacının... Her yaştan insan yaklaşık 1,5 metre aşağımda yan yana dizilmişler...
Kabristanda ses yok...

Kiminin dedesi, kiminin anne ya da babası, kiminin arkadaşı şu an yerin bir küsür metre altındalar... Bütün yakınları kendilerini yalnız bırakmış durumdalar... Kendi elleriyle toprak altına bırakıp oracıktan uzaklaşmışlar...

Subhanallah...!
Kabristan ve şehir...
Kabristan duvarının hemen arkasında hayat cıvıl cıvıl...
Büyük mağaza vitrininde elbise beğenenler...
Minibüs durağında kuyrukta olanlar...
Simit satanlar...
Düğün konvoyu...
Kabristanın yanında gençlerin geyik muhabbetleri...

Yürüyen her insana bakıyorum... dört tarafında birer melekle yürüdüklerini görüyorum... Ama kendileri meleklerin farkında bile değiller... Nereye gitseler yanlarında, önlerinde ve arkalarındalar... Ama farketmiyorlar bile...!
Subhanallah...!
Gün gelecek kendilerini de buraya ağırlayacaklar...
Mezar taşlarına yazılacak yazı kendimi bildim bileli aynı...
114 sure varken her ne hikmetse Fatiha suresi mezar taşlarını işgal etmiş... Acaba bu yerin altındakilerin talebi mi yoksa ölü sahibinin istek ve arzusu mu? Şimdilik bunu düşünmek istemiyorum...

Ölüler diyarının sessizliğini şehrin bütün sokaklarına serpiştirmek istiyorum...! Bütün şehrin ölüm sessizliğine bürünmesini istiyorum... Sokak lambaları sönsün... On dakikalığına şehrin  elektriğini kapamak istiyorum... Dirileri de karanlığa gömmek lazım...

Bir anlık bulunduğunuz şehrin karanlıklar içinde kaldığını düşünsenize... Gökte ay da yok... Sanırım şehir, kendine gelirdi...