Seni uzaktan sevmek aşkların en güzeli!”

Bu şarkının hakikat payı yüksek.

Bir şey uzaksa, ulaşılamazsa, idealize edilebilir, yüceltilebilir...Yakından görünüş ekseriya rahatsız edicidir. Uzaktan güzel sandığınız bir yüz, yakınlaşınca sivilceleriyle, kırışıklarıyla, makyajıyla hayal kırıklığı doğurur.

Yetmişli yıllarda turancılık ve islâmcılık ne kadar heyecan verici idi! Türkiye’de böyle olduğu gibi, Sovyet türkilerinde de aynı heyecan hissediliyordu. Kırgızların dünyaca meşhur yazarı Cengiz Aytmatov, o yıllarda Türkiye’ye geldi. Tabiî Sovyet âleminden geldiği için sovyetçi yazarlar sendikasına emanet edilmişti. Fakat o ülkücüleri merak ediyordu!

O yıllarda her nasılsa Azerbaycan’a, Özbekistan’a vs. gitmek imkânını bulanlar neredeyse bir kutsallık halesi ile sarılıyorlardı. O topraklar mübarekti, elbette o mübareklik ziyaret edenlere de bulaşıyordu. 

Ne zaman ki Sovyet sistemi çöktü, “son Türk devleti”nin beş arkadaşı zuhur etti, manzara değişmeye başladı. Artık onlar bizi yakından, biz onları yakından görebilirdik. Yakından görmeye başlayınca, kazın ayağının öyle olmadığını fehm etmeye başladık. 

Şöyle veya böyle aynı kandandık, ama aynı coğrafyada olmamak, aynı tarihi yaşamamaktan ötürü bir hayli farklılaşmıştık. Dilimiz aynıydı, ama lehçe farkları bir hayli hissedilir durumdaydı. 20. yüzyılın başındaki ortak alfabemizi yitirmiştik. Din birliği en sağlamıydı, o da Türkilerde Sovyet döneminde ağır hasar görmüştü. 

Tabii yeni bağımsızlığını kazanan Türk Cumhuriyetleri’nin Rus tesirini kolayca bir kenara bırakmaları mümkün değildi. Sovyetler Birliği’nde Türklerin müşterek dili Rusça idi. Belki biz de Rusça bilsek onlarla daha kolay anlaşırdık!

Her devlet kendi milletini üretiyordu. Türk şemsiyesi hızla arkaplana geçti. Alt kimlikler esas kimlik ittihaz edildi. Türk devletleri arasında yapılan organizasyonlar hiçbir zaman bütünü kavrayamadı. Türk devletleri zirvesi mi yapılacak? En az iki-üç başkanı orada göremezsiniz!

“Türk cumhuriyetleri ile ilişkilerin en bozuk olduğu dönem, Milliyetçi partinin iktidar ortağı olduğu dönemdir” desem, inanırmısınız?

Turancılık, Sovyetler Birliği varken ne hoş, ne heyecan verici idealdi!

Ya islâmcılık? İslâm dünyasına muhabbet aşırı seviyede idi. O dünyada bizi heyecanlandıran bir sürü gelişmeler oluyordu. Birgün Kaddafi devrim yapıyor, Amerikalıları ve Avrupalıları ülkesinden defediyordu. Başka bir zamanda İran inkılâbı oluyor, ABD büyük şeytan ilan ediliyordu...

Kaddafi posterleri, Humeyni resimleri duvarlardaki yerine alıyordu. Kaddafi’nin Yeşil Kitabı, İmam Humeyni’nin konuşmaları...Bu heyecanları yeterince beslememişse bile ayakta tutuyordu. 

Türkiye İslâm dünyası ile yakınlaştıkça, İran dünya siyasetinde kendi yerini açıkça ortaya koydukça, islâmcı tezler buruşmaya başladı...

Evet dışımızda bir İslâm dünyası vardı, ama onlar bütünü kavrayacak bir irade gösterecek durumda değildi. Ayrıca yakın Arap dünyası müthiş mililiyetçi bir muhteva kazanmıştı. Araplık İslâmın önüne geçmiş, veya İslâm araplığa has kılınmış...

Siyasi idealler –yahut hayaller- üzerinden düşünceye yön vermek çok çabuk duvara toslamak demek. Bunu son yarım asırda bütün fikir akımları yaşadı. Sosyalizm de aynı akıbeti paylaştı. Siyaset üzerinden değil, kültür üzerinden konuşmak, yakınlaşmak ve tezler geliştirmek... Doğru olan bu. Siyasî hedefler başka bir zemin gerektiriyor. O zeminde sözünü söyleyecek liderler vakti geldiğinde sonuç alıcı hamlelerini yapıyorlar. Tıpkı Yavuz Sultan Selim’in doğuda İran’a ve güneyde Mısır’a yönelik hamleleri gibi. 

Yavuz Selim bir taraftan Anadolu’nun kendisinden sonraki tarihinin fikir kültür ve zeminini belirlediği gibi, İslâm dünyasının siyasî ufkunu da tayin etmişti.

İstanbul’un 3. hava limanının ilk fazı 29 ekim 2017’de açılacakmış....sabah

firmayı türk firmaları üstlenmiş. demek ki ingilizce konuşan türk firmalrı bunlar. 3. hava limanının ilk safhası 29 ekim 2017’de açılacak!