Demokrasi öyle bir olgudur ki, öncelikle samimiyet ve dürüstlük gerektirir. Sadece Meclis, sadece seçimler, sadece basın serbestliği, sadece muhalefetin olması demokrasinin varlığını göstermez. Demokrasinin özü ve ruhu, demokrat bir zihnin, demokratik değer ve ilkelerin varlığıyla kaimdir.

Basın, partiler, Meclis, seçimler demokrasinin sadece şekli gerekleridir.

Hak ve özgürlükler, adalet, tolerans, tahammül gibi değerlerin varlığı, bunların yine hakkaniyet üzere ve milli iradeye göre kullanılması bir anlam taşır.

Eğer bu kurallar, bu kurullar ve bu değerler insanların umumi menfaati, mutluluğu ve adaleti için değil de kişisel çıkarlar, grupsal menfaatler, zümrevi beklentiler için kullanılıyor; kine, ihtirasa, korkuya, baskıya alet ediliyorsa ortada sadece bir demokrasi oyunu oynanıyor demektir.

Basın özgürlüğü de demokrasinin ruhuna uygun bir işleyiş içinde olmalıdır. Nasıl özgürlüklerin kötüye kullanımı, özgürlüklerin ortadan kaldırılmasının gerekçesi olamazsa, hiçbir özgürlük de istismar ve baskı aracı haline getirilemez.

Medyada yaşanan tekelleşme, kartelleşme, iç içe giren ticari ilişkilerle safiyetini kaybetme gibi bir durum, yine basın özgürlüğü açısından irdelenmesi gereken bir durumdur.

Medya gücü belli ellerde toplanıyor, kartelleşen bu eller kamu ihale ve özelleştirmelerine rahatlıkla girebiliyor, bir çok sektörü kapsayan iç içe geçmiş ilişkiler toplumu ve piyasayı manipüle etme gücüne ulaşıyorsa burada hem basın özgürlüğü, hem de sağlıklı bir demokratik yapıdan söz edilebilir mi?

Medya milletin çıkarlarını korumak ve temsil etmek açısından demokratik sistemlerde dördüncü kuvvettir. Eğer bu kuvvet, belli grupların çıkarlarına hizmet etmek için kullanılan bir güce dönüşüyorsa, burada demokratik bir durumdan bahsedilemez.

İktidarların baskı ve güdümü altında olmak nasıl basın özgürlüğünü kısıtlayan bir faktörse, çıkarlar çerçevesinde iktidarları köşeye sıkıştırmaya çalışmak da basın özgürlüğünün kötüye kullanımıdır. Çıkarlarınız için şantajvari yöntemlerle yönlendirmek istediğiniz iktidar, tepki gösterince bunu basına yönelik bir şantaj olarak nitelemek pişkinliğin daniskasıdır.

Basın özgürlüğünü kendi çıkarları için kötüye kullanmak bu kavramın ruhuna terstir, özgürlüğü kirletmekle eş anlamlıdır.

Medya gücünün çıkar amaçlı kullanılması yaygın bir durum haline geliyorsa, ekonomik ve siyasi gündemi belli bir tekel yönlendirmeye kalkıyorsa böyle bir ortamda demokrasiden nasıl bahsedebiliriz?

“Söz konusu menfaatse gerisi teferruattır” anlayışının hakim olduğu bir medya düzeni olabilir mi?

Medyanın belli ellerde yoğunlaştığı bir basın dünyasında kartelleşme, tektipleşme, sığlaşma yaşanmaz mı?

Bu olumsuzlukların parçası olan çevrelerin demokrasi ve özgürlük kavramlarını bugünkü çıkarları için yine kullanışlı bir malzeme olarak görmeleri çok yazıktır.

Her türlü karalamayı, hakareti, iftirayı yapacak veya sayfalarınıza taşıyıp bunlara yataklık yapacaksınız, sonra da eleştirilmeye tahammül edemeyeceksiniz…

İktidarları överken, yüceltirken, menfaat gereği iktidarların dümen suyuna girip başka bir şeyi gözünüz görmezken basın özgürlüğü, basın ahlakı hatırlanmıyordu…

Sanki bu ülkede hukuk çiğnenirken, özgürlükler daraltılırken, demokrasi hiçe sayılırken, milli irade küçümsenirken müdahalecilere çanak tutan, alkış tutan kartel medyası değildi?

Sanki bu ülkede medya savaşları yaşanmadı. Medya grupları birbirlerinin pisliklerini çarşaf çarşaf sayfalarına taşımadılar, acımasızca ve hakeretamiz bir şekilde birbirlerine vurmadılar…

Sanki bu ülkede medya, politikacıların bile onlarca sıra altında kalarak güvenilirlikte sonuncu sırada gelmiyor…

Demokrasiden dem vurabilmek için biraz demokrat bir kültüre sahip olmak gerekiyor…

Siz demokrasi dışı müdahalelere alkış tutacaksınız, özgürlükleri kısıtlayan adımlara destek vereceksiniz, diğer basın kuruluşlarının eleştirilerine gözü dönmüş şekilde cevaplar vereceksiniz sonra da hükümet karşısında özgürlük havarisi kesileceksiniz? Bunun inandırıcı bir tarafı var mıdır?