Bir cuma sabahı Antalya yolculuğu için eski adıyla Yeşilköy hava alanındayım… Özellikle de kanada denk gelmeyen pencere tarafında oturmayı tercih ederim hep…

Kanada denk gelmeyen ama çok da uzak mesafeli olmayan bir koltuktayım… Uçak henüz aynı yerinde ve yolcu yutmaya devam ediyor…

Cansız bir beden, görkemli bir duruş… Havalandığında ve indiğinde ben buradayım diyen metal bir kütle…

İşte o kütlenin içindeyken, uçağa hava atarcasına bir karga güzel bir süzülüşle uçağın kanadının tam ucuna kondu…

Uçakta çıt yok…

Canlı bir kanatlı, cansız bir kanada konmuş…

Ve o karga dikkatimi kendisine çekmek istercesine ötmeye başladıysa da gürültüden sesi bana ulaşmadı… Hafızamdaki karga sesinin sesini biraz açıp dinlemeye koyuldum…

Sanki bana şu mesajları veriyordu;

‘Ben Allah’ın sanatını sergiliyorum…’
‘Bana bak ve Allah’ın büyüklüğünü tefekkür et…’
İnsan eliyle yapılan şeylerde ‘can’ bekleme…
Beni her gördüğünde aklına şu ayetler gelsin;

“Onlar, üstlerinde dizi dizi kanat açıp kapayarak uçan kuşları görmüyorlar mı? Onları Rahman (olan Allah')tan başkası (boşlukta) tutmuyor. Şüphesiz O, her şeyi hakkıyla görendir.” (Mülk-19)

Sevgili kargacım!

Allah’ın bizlere ni’met olarak verdiği bu uçak da Kur’anı kerimde geçiyor… Uçağa her konduğunda sen de şu ayeti hatırla;

“Onlara binmeniz ve süs için atları, katırları ve merkepleri (yarattı). Ve daha sizlerin bilmediğiniz neleri yaratmaktadır?” (Nahl. 8)

Evet… Sahabelerin bilmediği şeylerden olan hava araçlarını şuan bizler biliyoruz… Ama bizden sonraki insanların bileceği ama bizim bilemeyeceğimiz nice şeyleri Allah yaratacaktır…

Evet kargacım… Sen bir ayeti sergiliyorsun ama sergilenen bir ayet üzerinde öttüğünü unutuyorsun:)

Sen ötmeye devam et

Senin varlığın bana hep o ayetleri hatırlatır… Anında tefekkür imkânları sunar…
İyiki sen varsın kargacım…
***
Bir iki dakikalık gösteri yapan karga havalanmak için kendini uçak gibi yormadan ayak takımlarını içe alıp oracıktan uzaklaştı…

Karga, görevini başarıyla yaptı…