Türkiye’de gazete tirajlarının parlak günlerden çok uzak olduğu malum. 

90’lı yıllarda 500 binin üstünde gazete sayısı hayli fazlaydı. 200 bin bandının üstünde gazete sayısı da yüksekti. Bunda promosyonların etkisi de, 28 Şubat’ın baskıcı rejiminin muhafazakâr gazetelere olan ilgiyi artırması da katkı sağladı elbette. 

Günümüzde Zaman Gazetesi’nin bir kişiye beş gazete aldırtan hormonlu tirajını saymazsak 500 binin üstünde tiraj yok. Doğan Grubu gazeteleri de eski günlerini arıyor. Muhafazakâr gazeteler için de durum pek iç açıcı değil.

Gelişen internet teknolojileri ve televizyonun etkinliğinden söz edilse de tirajlardaki düşüşün farklı sebepleri var.

İnternetin gazetelerin yerini alacağı öngörüsü Türkiye için en az 10 yıl daha mümkün değil. Gazeteler yine ana akımı ve marka değerinin özünü oluşturmaya devam edecekler. İnternetin ekonomisi henüz bir haber merkezinin maliyetini karşılayacak ölçüde bile değil. 

Muhafazakârlar gazete okumuyor savunmasının ardına sığınıp düşük tirajların üstünü örtemeyiz.

Binlerce imam hatip okulunun açıldığı, yüz binlerce mezundan söz edildiği bir ortamda muhafazakâr gazetelerin kendilerini okutacak yöntemleri keşfetmesi gerekiyor. 

Dünyada farklı medya sitilleri oluşmaya başladı. Akıllı telefonlar için gazete yapandan, akıllı televizyonlar için gazete yapana kadar. Kimi uçaklar için haber paketleri hazırlıyor, kimi otomobillere entegre görüntü sistemleri için.

Ama değişmeyen tek şey var. Bir haber merkezi ve yazı işleri üzerine kurulmuş olmaları. Mutfak sağlam olduktan sonra ürünü çeşitlendirmek kolay oluyor. 

Gazeteler, kaynaklarını binalara, geniş yönetici kadrolarına harcıyorlar. Makam araçları, temsil giderleri vs vs…

Oysa bakıyorum Ankara’nın en mütevazı bürosu Sözcü’ye ait ama tirajı ortada. 

Velhasıl insana yatırımdan başlayarak, medyada yeni bir toparlanma dönemi başlayabilir.

Bir sarsılma, dökülme ve dinozorlardan temizlenme dönemi yaşayan yeni Türkiye’nin medyası, yeni olacaksa insana yatırımla yola çıkmalı.