İçeride bir kavga kıyamettir gidiyor...
Kimilerine göre bu durum, yeni Türkiye’nin şantiye gürültüsüdür...
Şimdilik toz dumandan pek net seçilemiyor ama inşaatın katları da çıkmaya başladı...
82 Anayasası, siyasetin muhafazakâr ve sağ kanadını devletin dış kabuğuna itmişti...
Bugünün iktidarı da portakal kabuğu kalınlığındaki bir derinlikte, hem muhalefetin her cinsiyle boğuşuyor hem de iş yapmaya çalışıyor...
Devlet politikalarının pusulası da Ortadoğu’yu gösteriyor...
Bir soru da peşi sıra geliyor...
Osmanlı bakiyesi topraklara karşı ekonomik ve askeri gücünü sergileyecek bir Türkiye, batı ve Ortadoğu arasında enerji ve ticaretin regülâtörü olabilir mi?
Suriye ilişkileri, bu yeni politikaların önemli bir göstergesi sayılacaktır...
Yakın geçmişte su, terörizm, Hatay meselesi ve İsrail yüzünden bir hayli gergin seyreden ilişkiler, PKK ve Öcalan faktörü ile kopma noktasına gelmişti... En nihayetinde iş, Türk ordularının Suriye sınırında toplanmasına kadar gitti... Savaş kapıdaydı...
Bu sorun aynı zamanda, Türk güvenlik bürokrasisinin İsrail ile gizliden flört etmesine de imkân vermişti...
Bugün Beşir Esad, Türkiye’yi en iyi dostu olarak tanımlıyor... Başbakan da ona kardeşim diyor...
Bu atmosferde, ortak askeri tatbikatlar, serbest ticaret anlaşmaları, vizelerin kaldırılması gibi radikal açılımlar yaşandı...
Türkiye bir adım daha ileri giderek Suriye’nin batı ile ilişkilerinde bir rehabilitasyon merkezi gibi çalışmaya başladı...
Ve İsrail ile ilişkiler aniden gerildi... Gazze meselesinde açık tavır alındı...
Savaştan barışa doğru dönen bu tablo, birçok şeyi açıklıyor...
Türkiye, iç siyasette cenazeyi makyajlasa da Avrupa birliği macerasında derin bir hayal kırıklığı yaşadı...
Amerika’nın Moğol istilasına dönen Irak işgali ve Türkiye’nin bölgeden çuvalla çıkarılması da üzerine tüy dikti...
Batıya kayıtsız şartsız itaatin, iç siyasette kendi halkıyla kopukluğun ötesinde, bölge ekonomisinden gönüllü tecrit gibi çok yüksek maliyetler getirdiği de anlaşıldı...
Radikal değişimler başladı...
Yalnız burada çok ilginç bir durum ortaya çıkacak gibi...
Suriye, ekonomik ve askeri bakımdan Türkiye’nin güdümüne girebilir ve bu etki Lübnan’a kadar uzayabilir...
Gelişmeler de bunu doğruluyor...
Türkiye ekonomisi, Suriye ekonomisinin yaklaşık sekiz katı büyüklüğüne sahip...
Suriye’nin gittikçe azalan petrole dayalı ekonomisinin vaziyeti de pek parlak değil...
En çok ziyaretçi Türkiye’den gidiyor... 2007 yılında beş yüz bin Türk vatandaşı Suriye’yi ziyaret etti...
Bu ülke ile yaptığımız dış ticaret, 2002 yılına kadar 240 milyon dolar açık veriyordu... Bugün ise 650 milyon dolar fazla veriyor...
İmzalanan serbest ticaret anlaşması ile bu oranlar katlanarak artıyor...
İlişkiler, Suriye’nin Gaziantep’te konsolosluk açması, ortak su politikaları ve altyapı projelerinden Türk firmalarına pay verilmesi gibi farklı kanallardan da gelişmeye devam ediyor...
Mısır doğalgazının, Suriye ve Ürdün üzerinden Türkiye’ye ulaştırılması ve ortak petrol arama çalışmalarında bir hayli mesafe alındı...
Ortadoğu’da yeni bir Türkiye beliriyor...
Eğer siyasete bir balyoz indirilmezse, gidişat böyledir...
Bu durum kimin işine gelir, kimin zülfü yârine dokunur o da Ankara’daki mücadeleden belli olacaktır...