Başını Numan Kurtulmuş’un çektiği bir grup AK Partili anayasa kampanyasını, “Anayasa değişikliğine ’evet’ demek, terörle mücadeleye de ‘evet’ demektir” şeklinde terörle mücadele eksenine oturtuyorlar. Sanki şimdiye kadar tek başına iktidar olan AK Parti’nin terörle mücadelede elini kolunu mevcut anayasa bağlamışta, değişiklik ile birlikte şimdiye kadar yapamadıklarını anayasa değişikliği ile gerçekleştirme imkânına kavuşacaklarmış gibi bir hava estiriliyor. Bir diğer ifadeyle toplum terörle korkutularak yeni anayasaya ‘evet’ demeye zorlanıyor. Bu yaklaşım toplumun aklını ciddiye almamak ya da akıl tutulması olarak nitelendirilebilir.

 

Niçin akıl tutulması ya da toplumun aklını ciddiye almamak anlamına gelir sorusunun cevabını vermeden önce yeni anayasanın toplumda kabul görmesinin terörle mücadeleye bağlanmasını bir çaresizliğin, ellerine ulaşan anket sonuçlarına göre ortaya çıkan korkuya bağlamak mümkün olabilir. Bu noktada özellikle yeni anayasaya ‘evet’ demenin terörle mücadeleye de ‘evet’ demek anlamına gelebilecek bir yaklaşım, yeni anayasaya ‘hayır’ diyecek olanların terörle mücadeleye hayır demiş olacakları yaklaşımını akla getirir ki, böyle bir düşünce hem demokratik bir anlayış ile bağdaşmaz hem de hayır diyecek olanlara yönelik bir iftiradır. Bu memlekette terörden nemalananlar olabilir, terörü bir iş haline getirmiş olanlar da bulunabilir ama bir anayasa değişikliğinin terörle mücadeleye ‘evet’ ya da ‘hayır’ anlamına geleceğini ileri sürmek olsa olsa bir çaresizliğin ifadesidir.

 

Bu arada, AK Parti 15 yıldır iktidardadır. Terörle mücadele konusunda almak isteyip de alamadığı bir karar ya da atmak isteyip de atamadığı bir adım var mıdır? Eğer var ise bunu toplum ile paylaşmak durumundadır. Kısacası, iktidar kanadının çıkarmak isteyip de çıkartmadığı bir kanun olmuş mudur? Görünen o ki, olmamıştır. Terörle mücadelede istenen sonucun alınamamasının sebebi iç siyasetle ilgili olmayıp, terör örgütlerinin arkasında yer alan dış desteklerle ilgilidir. Böyle olunca da anayasa değişikliğini terörle mücadelede başarılı olup olmamakla ilişkilendirmek toplumu ciddiye almamak ve toplumu anlamamak anlamına gelir ki, bu da bir siyasetçi için bir zaaftır.

 

Kaldı ki, özellikle 15 Temmuz darbe girişimin ardından ilan edilen Olağanüstü Hal kapsamında çıkartılan kanun hükmünde kararnameler yoluyla 100 binlerce insan tutuklanmakta, meslekten ihraç edilmektedir. Yani, anayasa değişikliği kabul edildiğinde yeni sistemde Cumhurbaşkanı ve yönetimin eli bugünkünden daha güçlü olmayacaktır. Buna rağmen terörle mücadeleye ‘evet’ diyenlerin anayasa değişikliğine de ‘evet’ demeleri gerekir yaklaşımının izah edilebilir ve anlaşılabilir bir mantığı yoktur.

 

Aslında terör örgütlerine dış destek konusuna Sayın Numan Kurtulmuş da dikkat çekiyor. Ne var ki, bu dış desteğin kesilmesi için anayasa değişikliğinin ne işe yarayacağını izah etmiyor sadece getirip konuyu anayasa değişikliğine verilecek desteğe bağlıyor. Sayın Kurtulmuş sanki referandum kampanyasını terörle mücadeleyle ilişkilendirmek üzere görevlendirilmiş. Çünkü kendisinden başkaları meseleye bu açıdan bakmıyor. Bakıyorlarsa da her fırsata toplumu terörle korkutma yoluna sapmıyorlar. Kurtulmuş’u dinleyince sanırsınız ki, anayasa değişikliğinin tek gerekçesi terörle mücadelede başarı buna bağlı. Halbuki böyle bir şey söz konusu değil. Genellikle Cumhurbaşkanlığı sisteminin yönetimde istikrar sağlayacağı, bununda siyasi iktidarların daha uzun süreli ve kalıcı hizmet yapmasını sağlayacağı ileri sürülüyor. Yani, anayasa değişikliği gündeme terörle mücadele için değil yönetimde istikrarın sağlanması için geldi. Ama Kurtulmuş’u işin bu boyutu fazla ilgilendirmiyor. Hâlbuki bu tür yaklaşım toplumda ayrışmayı tetiklemenin ötesinde bir işe yaramaz. Ayrıca, bu ülkede toplumun önemli bir kesimi yeni bir anayasadan yanadır. Yani yeni anayasaya hayır diyen küçük bir azınlıktır. Ancak, yeni anayasanın muhtevası konusunda farklı düşünceler vardır. Bu da gayet normaldir. Bu bakımdan topluma anayasa değişikliğinin içeriğini net bir şekilde izah etmek gerekiyor. Bunun için 15 yıldır terörle mücadeledeki başarısızlığın anayasa değişikliğine verilecek oyun rengine bağlamak doğru bir yaklaşım değildir.