Üst üs­te ge­len olay­lar din al­gı­mı­zı sor­gu­la­ma­mı­zı zo­run­lu kı­lı­yor. İs­lam bir ha­yat ni­za­mı, in­sa­nı dün­ya ve ahi­ret sa­ade­ti­ne gö­tü­ren kut­lu bir re­çe­te­dir. Hu­zur ve fe­la­ha an­cak bu ka­pı­dan gi­di­lir.

Ama gel gör ki son yıl­lar­da İs­lam, ah­la­ki bo­yu­tu tar­tış­ma­lı her iş ve ey­le­min meş­ru­laş­tı­rıl­dı­ğı bir araç ha­li­ne gel­di. İn­sa­nı gü­zel ah­la­ka, doğ­ru­lu­ğa, he­lal ha­ram has­sa­si­ye­ti­ne da­vet eden bir di­nin ye­ri­ni sı­ra dı­şı yo­rum­lar­la bü­tün bun­la­rı mü­bah­laş­tı­ran bir din al­dı. Her müc­rim yap­tı­ğı­na di­ni bir kı­lıf ara­ma­ya baş­la­dı .İyi-kö­tü, doğ­ru-yan­lış, gü­zel-çir­kin bir­bi­ri­ne ka­rış­tı. İn­san­lar çir­kin­lik­le­ri­ne çar­pı­tıl­mış di­ni re­fe­rans­lar üret­me­ye baş­la­dı­lar.

Din tah­rip­çi­li­ği de­di­ği­miz şey bi­raz da bu­dur; İs­la­m’­ın el­mas ha­ki­kat­le­ri­ni ego­iz­min em­ri­ne ver­mek. Di­ni, dün­ya sal­ta­na­tı­nın ara­cı ha­li­ne ge­tir­mek. Müs­lü­man­lık bel­ki de ta­rih­te ilk de­fa bu öl­çü­de dün­ye­vi mev­zi ka­zan­ma­nın va­sı­ta­sı ha­li­ne gel­di.

Ga­li­ba gel­di­ği­miz nok­ta­da du­rup cid­di bir mu­ha­se­be yap­mak zo­run­da­yız. Çu­val­dı­zı da iğ­ne­yi de ken­di­ne ba­tır­ma­yan, bu ba­tak­lı­ğın par­ça­sı, hat­ta des­tek­çi­si ol­mak­tan kur­tu­la­maz.

Geç­miş­te Al­la­h’­ın di­ni­ni tah­rip et­mek is­te­yen çok çev­re­ler ol­du. Muh­te­va­sı de­ğiş­ti­ril­miş Ku­ra­n’­lar ba­sıl­dı, ki­tap­lar da­ğı­tıl­dı, İs­la­mın ana cad­de­si­ne mu­gay­yir fır­ka­lar üre­til­di ama hep­si de İs­lam mil­let­le­ri­nin si­ne­si­ne çar­pa­rak ge­ri dön­dü. Bü­yük ah­lak adam­la­rı­nın ön­cü­lü­ğün­de  bu sal­dı­rı­lar püs­kür­tül­dü. Hiç ka­yıp ve­ril­me­di­ği­ni, sav­ru­lan­lar, dö­kü­len­ler ol­ma­dı­ğı­nı söy­le­mi­yo­rum. Çok in­san bu kü­çük tu­fan­la­ra ka­pı­la­rak sav­ru­lup git­ti. Ni­ce in­san inanç­la­rı­mı­za yö­ne­len bu ta­ar­ru­za ye­nik düş­tü. Saf­la­rı­nı sık­laş­tı­rıp, gön­lü­nü hak­ka rap­te­den­ler  bü­yük hak aşık­la­rı­nın gay­ret ve him­me­tiy­le bu fe­la­ket­ler­den kur­tu­la­bil­di­ler.

İs­lam bir dün­ya­lık edin­me ara­cı de­ğil­dir. Ya­pı­la­cak ne­fis mu­ha­se­be­si­nin ilk der­si, ilk çı­ka­rı­mı bu ol­ma­lı­dır. İs­lam ka­nı, şid­de­ti he­def­le­yen bir din de de­ğil­dir. İs­lam ba­şı sı­kı­şa­nın ar­ka­sı­na sak­la­nıp sa­ğa so­la ateş ede­ce­ği bir si­per de de­ğil­dir. O bir din­dir, ruh­la­rı­mı­za ha­yat­la­rı­mı­za el atan di­ril­ti­ci bir ik­sir­dir. Müs­lü­man­lık, Al­lah rı­za­sı için olu­nan­dır. Ma­kam için, man­sıp için Müs­lü­man­lık ol­maz. IŞİ­D’­in yak­tı­ğı pi­lo­tun  can ya­kı­cı gö­rün­tü­le­ri­ni dü­şü­nün. Bir din yi­ne din adı­na na­sıl bu ka­dar hoy­rat­ça, hat­ta hay­van­ca tah­rip edi­le­bi­lir. İs­lam dün­ya­sı mil­yon­luk or­du­lar ta­ra­fın­dan çiğ­nen­sey­di din-i Mü­bin-i İs­lam bu ka­dar  za­rar gör­mez­di. İn­san­lı­ğın kur­tu­luş re­çe­te­si gü­ya ona ina­nan in­san­lar ta­ra­fın­dan bir iş­ken­ce dok­tri­ni ha­li­ne ge­ti­ri­li­yor. Bu­na ta­ham­mül ede­bil­mek, kat­la­na­bil­mek müm­kün de­ğil. 

İs­lam dün­ya­sı­nı Bel­çi­ka­’da, Fran­sa’da çi­zi­len ka­ri­ka­tür­ler de­ğil, Ira­k’­da Su­ri­ye­’de, Ye­men­de, hat­ta Af­ga­nis­ta­n’­da  ya­pı­lan­lar vu­ru­yor. Ken­di yan­lı­şı­nı gör­me­yen baş­ka­la­rı­nın yan­lı­şı­nı dü­zel­te­mez. Dö­nüp, dö­nüp ba­tı­yı suç­la­ma­nın bir ale­mi yok. 

Ba­la ze­hir ka­tan bi­ziz. Hak­kı ba­tı­la alet eden bi­ziz.
İs­la­mı her tür­lü çir­kin­li­ğe  ör­tü ya­pan bi­ziz. 

Onun için baş­ka­la­rı­nı suç­la­ma­nın ko­lay­cı­lı­ğı­nı bı­ra­kıp, mil­yon ta­ne eli­miz var­sa hep­siy­le bir­lik­te ken­di ya­ka­mı­za ya­pış­mak zo­run­da­yız. 

Çün­kü baş­ka bir kur­tu­luş yo­lu yok­tur!