PKK üç yıl boyunca ülkeyi oyaladı, dalga geçti. İyi niyetle başlatılan bir süreci bölgedeki gücünü artırmada kullandı.

Hiç bir zaman barışı düşünmedi.

Bunu anlamak için uzun analizlere gerek yok, son 3 yılda yapılan eylemlere bakmak kafi. Sayısız korucu öldürüldü, öldürülemeyenlere PKK’ya dehalet etmeleri yahut koruculuktan vaz geçme çağrıları yapıldı. Halka bölgenin devlet tarafından kendilerine verildiği söylendi. Böyle, böyle bugünlere gelindi.

Devlet bu problemin uhuletle çözülmesi için sabrını sonuna kadar zorladı. Ama hem örgüt hem HDP bunu Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin bir yenilgisi gibi gördüler. Savaş kazanmış gibi kendi şartlarını dikte ettirmeye çalıştılar. Barış değil toprak isteyerek süreci bitirdiler. Daha operasyonlar başlamadan çok önce Bese Hozat’ın ağzından devrimci halk savaşı başlattıklarını ilan ettiler.

Bunları şunun için yazıyorum, ne zaman PKK’ya operasyon yapılsa liberal görünümlü PKK’nın arka cephe savaşçıları ortaya çıkıp barış naraları atmaya başlıyor. Bunu yaparlarken bile taraflılıklarını gizlemiyorlar. Devletle bir terör örgütünü aynı kefeye koyup tarafları eylemsizliğe, çatışmasızlığa davet ediyorlar. Tarafları aynı kefeye koyarlarken aslında bilinçli olarak PKK’yı halkın gözünde bir topluluğun devleti mesabesine yükseltmiş oluyorlar. Barış görünümü altında düpedüz örgüt meddahlığı yapıyorlar.

Barış iyidir, kimse barıştan kaçmaz da korkmaz da. Ama nokta konulmamış bir mücadelede sağlıklı bir barış olmaz. Örgütün ezilmediği bir ortamda yapılacak her türlü müzakere Türkiye’ye zarar verir. Barış, kim terör yapıyor, yol kesiyor, hainlik ediyorsa onun cezalandırması ile olur. Devlete elindeki silahı bırak denilmez, terör örgütüne elindeki silahı bırak denilir. Bugüne kadar bu barış havarileri bir defa bile PKK’ya silah bırak diyemediler. PKK onlarca korucu öldürürken ortaya çıkıp ne yapıyorsunuz, niçin bu barış sürecini sabote ediyorsunuz demediler. Kobani eylemlerini bile viskilerini yudumlayarak seyrettiler. Öldüren PKK olunca akılları, vicdanları hiç bir zaman harekete geçmedi.

Barış adı altında PKK’yı kurtarmaya çalışan bu yazar çizer esnafı asla dikkate alınmamalıdır. Yeniden masaya dönüş, devletin bu terör örgütünü yenemediğini kabul anlamına gelecek, bölge süratle Türkiye Cumhuriyeti devletine yabancılaşacaktır. Yarım kalan her iş, hiç başlatılmamış bir işten daha kötü sonuçlar verir. 3 yıl boyunca sinsi sinsi devlet PKK’yı yenemedi, yenemez, ona baş eğmek zorunda kaldı propagandasını yaptılar. Operasyonları yarım bırakmak bu propagandaları doğrulamak, toplumun bütün umutlarını söndürmek olacaktır.

Türkiye bin tane PKK’yı yenecek güçtedir. Bunu defalarca gerçekleştirdi de. Aslında, PKK’nın her barış ve ateşkes çağrısı soluğunun kesildiğini, belinin kırıldığını ilandır. Şimdi yine cıyak cıyak bağırıyorlar. Ortada mertçe vuruşan, cephe savaşı yapan bir örgüt yok. Vurup kaçan bir örgüt var. Cephe savaşında PKK’nın nasıl dağıldığı Kobani’de ortaya çıktı. Militanların çoğu tabana kuvvet Türkiye’ye kaçtı. PKK bir başka terör örgütü IŞİD’in karşısında duramadı. Türkiye’den yardım istemek zorunda kaldı. Bunu isterken bile kan dökerek elli insanımızı öldürerek yaptı.

Belli ki içimizden birileri ABD ve Batı’nın IŞİD karşıtlığından istifade ederek  bir PKK devleti çıkarmak istiyor. Emperyalizm Osmanlı’yı paramparça etmesine rağmen tatmin olmadı. Batı’da daha hala Türk milleti üzerinden İslam’a, Osmanlı’ya düşmanlık duyan, onu yok etme arzusu ile yanıp tutuşan çevreler var. Kardeşi kardeşe PKK’yı kullanarak kırdırmak istiyorlar. PKK Müslüman değil, Kürt de değil, içinde emperyalizmin onlarca elinin olduğu vekaleten savaşan bir örgüt. Siyasi uzantılarını Meclis’te görüyoruz. Dinle, imanla bir çoğunun uzaktan yakından alakası yok. Muvaffak olsalardı yaşadıkları hayata göre bir düzen kuracakları muhakkaktı. Onun için  bu defa operasyonların yarım kalmaması lazım. Yılanın en tehlikelisi yaralı olanıdır. Barış isteyenler bunda samimi iseler  devletin milletin yanında yer alırlar, aksini söyleyenler bu milletin ekmeğini yiyip bu milletin kuyusunu kazanlardır.